Man, man, man…wat ben ik soms toch een ongelooflijke zenuwpees! Waarom?! Wat was dit keer de reden van mijn op hol geslagen hartslag, klamme handen, afgekloven nagels en hoge aantal toiletbezoeken? Nou, daar doe ik in dit blog een verslag van. Misschien helpt het om er eens vanaf te komen of er in ieder geval minder last van te hebben. Tjonge, dat zou fijn zijn! En hoogste tijd…ik word verdorie bijna vijftig! Tijd om dat kleine onzekere meisje eens achter mij te laten.
Afgelopen september heb ik mij geheel vrijwillig en dus zonder dat iemand mij onder schot hield, aangemeld bij een toneelvereniging. Niet zo spannend toch, zou je zeggen… Nou voor mij wel! Met enige regelmaat bezoek ik theater- en cabaretvoorstellingen. Altijd wanneer ik de mensen hoor lachen in de zaal en de cabaretier of toneelspeler(s) zie genieten op het podium, denk ik, ‘dat wil ik ook!’. Maar vrijwel direct daarna denk ik, ‘maar dat durf ik niet’. In een lokaal krantje las ik dat een theatergroep in de buurt op zoek was naar nieuwe spelers. De zin ‘We Want You!’ was goed gekozen als wervingszin, want ik voelde mij aangesproken en las verder. Er stond een telefoonnummer bij. Nou huppekee, cijfertjes intoetsen en contact opnemen zou je zeggen. Nee dus…het uitgeknipte papiertje met daarop het telefoonnummer heeft nog vier dagen onaangeroerd op de keukentafel gelegen en mij aangestaard. ‘Kom op!’ Sprak ik mijzelf toe. En in plaats van mijn stoute-, trok ik mijn dappere schoenen aan en besloot te bellen. Er volgde een kort maar prettig vrijblijvend gesprek waarin mijn vragen over het hoe, wat en wanneer werden beantwoord. Op de vraag waarom ik mij aan zou willen melden, moest ik zelf nog een antwoord zien te vinden. Want wáárom wil ik mij aanmelden bij een theatergroep, terwijl ik van tevoren al weet dat ik last heb van gigantische plankenkoorts? Of zoals men dat hier Lampenfieber noemt. Dat er niet in mijn moedertaal gespeeld wordt, zal voor nog wat extra spanning zorgen. Top. Dat is net zoiets als tijdens je eerste rijles beginnen met inparkeren. Maar goed, ik heb mij nog niet aangemeld, maar slechts informatie ingewonnen. Om kennis te maken met de leden van de toneelgroep, word ik uitgenodigd om langs te komen tijdens een dorpsfeest. Goed idee. Toch? … Gelukkig duurde het nog een paar dagen voor het dorpsfeest plaatsvond en had ik lang genoeg de tijd om mijzelf toe te spreken dat dit dé gelegenheid was om op ontspannen manier kennis te maken. Het was mooi weer en dus ach, waarom niet even onder het mom van een gezellig wandelingetje met Huub en Mario richting het feest? Wanneer Huub, Mario en ik aankomen, ontdekken we al vrij snel de leden van de theatergroep. Ze delen flyers uit waar wederom op te lezen staat: ‘We Want You!’. Ja hoor, dit is een teken…ik word geroepen! Ze hebben mij nodig! Door het telefoongesprek was er al op mij gerekend en binnen mum van tijd was ik in gesprek met verschillende spelers. Ze vroegen of ik al vaker gespeeld had en zeiden dat ze het leuk vonden dat ik mij aan wilde melden. Wat?!….had ík dat gezegd? Had ik het woordje ‘aanmelden’ al in mijn mond gehad?! Een van de leden zei dat ik een uitstraling had waarmee ze veel kanten op konden. Met andere woorden, ik zou zeer verschillende rollen kunnen spelen. Zowel oudere als jongere personages zouden mogelijk zijn. Nou, nou, fijn hoor al die positieve input. Dat voelt goed. En zo vielen mij nog wat positieve opmerkingen ten deel. Mijn Nederlands accent zou absoluut geen probleem zijn, maar zelfs interessant zei de regisseur. Poeh hee! Waarom nog twijfelen? Mijn zelfvertrouwen groeide met de minuut! Absurd gewoon dat dit afhangt van een paar veren in mijn zweetreet van anderen. Ik weet toch verdorie zelf wel wat ik waard ben?! Nou ja, hoe dan ook, ik was blij dat ik gegaan was en op het moment dat ze mij een contactformulier onder de neus duwden, was ik zo enthousiast dat ik mijn gegevens heb ingevuld. Thuis aangekomen kreeg ik echter al direct weer de kriebels want, o jee, nu was er geen weg terug meer. Ik moet dat podium op! Ik heb A gezegd en moet nu ook B zeggen! Help! Waar begin ik aan! Maar liefst twaalf voorstellingen stonden er op de planning in de maand mei voor maximaal honderdvijftig bezoekers per keer. Dat zijn achttien honderd bezoekers! Het halve dorp komt dus kijken! Alleen het idee al zorgde ervoor dat de dijken in mijn lichaam doorbraken en er een vloedgolf van transpiratie door mijn oksels gutste en ook al word ik bijna vijftig, dat had niks met hormonen te maken! Tijd voor een schoon shirt!
Helaas kwam Corona in de herfst na een redelijk rustige zomer weer in volle hevigheid terug. De aantallen liepen snel op en dus werden de mondkapjes weer verplicht. Coronatesten, boosterprikken en quarantainemaatregelen werden uit de kast getrokken. Er werd hier in Oostenrijk zelfs over een inentingsplicht gesproken. Al twee jaar lag het theater stil en was er niet meer gespeeld. De kans dat ook dit jaar de voorstelling niet door zou kunnen gaan was groot. Omdat diverse leden toch graag eindelijk weer eens wilden spelen, werd er gekozen om een soort van theaterworkshop te organiseren. Vier groepjes van drie personen zouden eenzelfde stuk van ongeveer tien minuten instuderen en in mei voorspelen voor eigen publiek tijdens een verenigingsavond. De vraag was of ik hieraan mee wilde doen. Dít was hét moment om terug te krabbelen, maar dat deed ik niet. Ik zou nu maar één keer voor een klein eigen publiek hoeven spelen. Kortom: prima manier om het eens uit te proberen!
En zo geschiede! Afgelopen vrijdag was het zover. Vijf keer waren we samengekomen om het stuk te oefenen. We hadden een script voor drie personen. Een ober, een gast A en een gast B. Die laatste, dat was ik. Het speelde zich af in een eetcafé waar volgens het script de vliegen in het rond vlogen. De personages mochten we zelf vormgeven. Wij kozen ervoor om van de ober een onverzorgde en onbehouwen man te maken, compleet met smerig schort en vliegenmepper. Gast A werd neergezet als een sportieve vrouw die al slurpend een soepje kwam eten. Ik zette gast B neer als een arrogante, gehaaste, kakkineuze, Duitse zakenvrouw … (gewoon een soort van mijzelf dus). Terwijl ik na de eerste keer oefenen nog dacht dat ik de Duitse zinnen nooit in mijn hoofd zou krijgen, kende ik de tekst uiteindelijk van haver tot gort. Dat wil zeggen, wanneer ik in mijn eentje aan het oefenen was, thuis voor de spiegel. Toen er tijdens de generale repetitie maar liefst twee toeschouwers waren, liep het niet lekker. Ik vergat een belangrijke zin en handeling. Shit! Een dag later moesten we spelen voor een publiek van vijftig personen….hoe dan?!
Hoewel ik enigszins teleurgesteld thuis was gekomen, kon ik gelukkig toch nog goed slapen. De volgende dag was ik echter niet te genieten. Man, man, wat was ik zenuwachtig!…echt ernstig! Pijn in mijn buik. Klotsende oksels en een zweetreet. En waarom eigenlijk? Waar was deze heisa nou goed voor? Ik kende de tekst, had de juiste kleding voor het optreden en het zou maar een paar minuten duren. Een rondje wandelen, een dom tv programma kijken, een ontspanningsoefening…niks hielp tegen de zenuwen! Tjonge, jonge en dit keer ging het nog maar om één optreden voor maar vijftig mensen. Hoe zou ik dit volhouden wanneer we twaalf voorstellingen op het programma zouden hebben staan? Nee hoor! Ik zou na dit optreden mijn zeer korte theatercarrière beëindigen en mijzelf dit nooit meer aandoen. Want voor wie doe ik dit nu eigenlijk? Voor mijzelf? Waarom?!
Het was zover. Tijd om te vertrekken. Huub en Mario gingen mee om te komen kijken. Huub begon mij lekker te dissen met opmerkingen over tekst vergeten enzo en dat hij dan heel hard zou gaan lachen….grrrrr. Bij de zaal aangekomen, stonden er al een aantal spelers en gasten te wachten onder het genot van een drankje. Jaaaaa, dat was een goed idee! Een drankje…kom maar op met die Metaxa! Standaard hangt er een fles Metaxa aan de wand achter de coulissen voor het geval iemand daar behoefte aan heeft tegen de zenuwen. Nou, doe die hele fles maar en laat dat glas maar zitten! Ik giet het zo wel naar binnen! Omdat ik graag de tijd wilde hebben om rustig te verkleden, liep ik alvast richting de krappe kleedruimte. Er was nog niemand. Ik trok mijn nette zakelijke zwart met wit gestipte blouse aan met daaronder een nette zwarte broek. Mijn haren deed ik in een strakke rol op mijn hoofd. Daarbij kwam nog een overdreven parelketting, een paar nette hakschoenen en een kakkineus zwart schoudertasje. Tot slot nog even opleuken met een flinke laag knalrode lipstick en een strenge bril. En toen gebeurde het! Ik keek in de spiegel en dáár was ineens dé arrogante gehaaste Duitse zakenvrouw! Ik kreeg eindelijk echt zin om te spelen. Intussen kwamen ook de andere spelers om zich te verkleden. We waren er klaar voor. Omdat we als laatste geloot waren, konden we eerst meekijken naar de drie andere voorstellingen. Hierdoor hoorden we de tekst nog een paar keer voorbijkomen, handig. Drie keer dezelfde tekst, gespeeld door drie verschillende groepjes, zorgden voor drie totaal verschillende stukken. Wat een geweldig idee was dit. Ik zat tussen het publiek en er werd flink gelachen. Ik keek naar de spelers en dacht, ‘dat wil ik ook!’. En dit keer ging ik het ook doen! Wij waren aan de beurt. Terwijl we opstonden, werd ons vanaf diverse kanten succes gewenst. Snel nog even naar het toilet voor we opmoeten. Klaar, hup, doortrekken en woepsssss, daar vloog een knoop van mijn broek! Gelukkig was de broek voorzien van twee knopen en moest er dus niet eerst nog naald en draad aan te pas komen vlak voor het optreden…pffffff. Drie keer diep ademhalen en toen schoven de rode gordijnen opzij. Time to play! De tekst rolde als vanzelf over mijn lippen en ook mijn medespelers zaten er lekker in. Het liep op rolletjes! En ja hoor, ook tijdens onze voorstelling werd er flink gelachen in de zaal! Genieten! Wat een fijn gevoel om mensen aan het lachen te maken. Dít is dus WAAROM ik het wil doen!
We ontvingen applaus, maakten een buiging, waarna tot slot de gordijnen dicht gingen. Het zat erop! We did it! Deze angsthaas met plankenkoorts heeft gewoon voor publiek gespeeld en nog wel in het Duits! Ok, niet voor achttienhonderd mannen en vrouwen, maar het begin is er. Ben ik mij daar even grensverleggend bezig geweest, ver buiten mijn comfortzone! Had ik mij híer nu zo druk om gemaakt, vroeg ik mij af toen ik s’ avonds in mijn bed lag.
De middag voor de voorstelling was ik er nog van overtuigd dat het bij deze eenmalig actie zou blijven. Inmiddels denk ik erover om misschien toch door te gaan. Wie weet! Hoop alleen dat m’n oksels dan wat minder klotsen en m’n reet wat minder zweet!
