Maand: september 2015

De vakantie zit er alweer even op.
Het “gewone” leventje is begonnen en daar ben ik blij mee. Niet alleen omdat het prettig is om weer wat structuur in de week te hebben, maar ook omdat ik dankbaar ben dat wij een normaal leven KUNNEN leiden. Want tjonge jonge, wat is het toch onrustig in de wereld. Zoveel geweld en mensen op de vlucht….ver-schrik-ke-lijk! Ik voel mij bijna bezwaard dat ik WEL toegelaten ben in Oostenrijk en dat ik het zo goed heb. Wat een mazzel dat ons wiegje in Nederland heeft gestaan! Nu staat ons bed in Oostenrijk, maar dat is geheel vrijwillig en niet omdat wij gedwongen zijn een onveilig land te verlaten….

Waar waren we gebleven voor de vakantie?
O ja, De Brandweer! Nou, daar kan ik nog wel een blog mee vullen, maar dat zal ik nu niet doen.
De titel zou zijn: BLUSSEN
Oké…heel in het kort dan! Vorig weekend hadden de heren en twee dames van de brandweer een Ausflug nach Salzburg. Om 6.00 uur vertrok de bus richting Ehrwald voor een brunch op de Zugspitze. Wat denk je? om 06.05 uur ging het fust open…..in de bus! De dames van Toren-C zouden zeggen: OOOOO wat Errrrruuuuuuugggggg! Ik wil mij best aanpassen aan de gebruiken en gewoonten van een land, maar niet aan zijn afwijkingen…. Ze nemen het blussen hier in ieder geval wel heel letterlijk!

Als ik het in één van mijn volgende blogs nog eens over de brandweer heb, laat ik het bier achterwege. Want hoewel ik er natuurlijk een beetje lacherig over schrijf, is het toch vooral een serieuze aangelegenheid. Ze kennen hier alleen een vrijwillige brandweer, dus deze brandweerlieden zijn wel diegenen die uitrukken bij brand, ongelukken en andere calamiteiten. En het wil nog wel eens flink verkeerd gaan hier in de bergen, dus dat is geen kattenpis! Tot op heden waren het gelukkig voornamelijk oproepen voor het opruimen van oliesporen op de weg, het blussen van containerbrandjes en vandalisme van een brandalarm. Ja, ja…je leest het goed! Vandalisme! Ook hier wonen etterbakjes en klootzakken die de boel moedwillig naar de klote helpen! Daarnaast zijn een paar Duitse voetbalsupporters tijdens een zwoele zomernacht in Juli flink los gegaan. Ze hebben op hun weg van Tschagguns naar Schruns diverse verkeersborden, muren, geldautomaten en parkbanken beklad. Door de sociale controle hier is de pakkans behoorlijk groot en zijn er twee schoffies opgepakt. Daders in de leeftijd van 17 en 20 jaar. Waarschijnlijk zijn ze te vroeg bij hun moeder weggehaald en hebben ze wat extra aandacht nodig….

Het weekend van 1 augustus stond in het teken van onze verhuizing en dat was pittig. Mario heeft in vier dagen 3600 km afgelegd. Eerst op de motor naar Nederland om de bus met onze laatste spullen op te halen. Toen terug naar Oostenrijk, om vervolgens de bus op maandagmorgen voor 8.30 uur in te leveren in Nederland. Ondertussen was ik druk om hier in Schruns alles weer bij elkaar te pakken, te verhuizen en het huis schoon achter te laten. En dat was een beetje veel met Huub om mijn kont die niet de vrolijkste was doordat ik geen tijd voor hem had, papa weg was, er geen speelkameraadjes in de buurt waren en zijn speelgoed in dozen zat. O, ja…by the way…ik was ook nog jarig. Nou, dat was dus echt geen zak aan! Mijn man in Nederland, mijn zoon sjaggie, geen familie en/of vrienden op bezoek en ik druk met de poetslap en dozen in de weer…. Van Harte! Mijn 43^ste verjaardag is geheel aan mij voorbij gegaan en ik blijf dus gewoon nog een jaartje 42!

Het was een fantastische zomer hier in Schruns. Zelfs Huub, onze bleekscheet, heeft een lekker bruin koppie gekregen van al het buiten spelen, zwemmen, fietsen en wandelen. De aanschaf van seizoenkaarten voor de kabelbanen was een goede zet. Echt leuk om gewoon wanneer je daar even zin in hebt een baantje te pakken en lekker bovenop een berg van het uitzicht te genieten. Tijdens één van de ritjes hoorde ik een mevrouw in de kabelbaan tegen haar twee zonen zeggen: “Als ik later niet meer hoef te werken, ga ik hier wonen. Ik vind het hier zo mooi!”. Goed plan denk ik dan, alleen…. je moet maar afwachten of dat later ooit komt. Wij zijn in ieder geval heel blij dat we deze stap NU gezet hebben en dat we dus NU in de gelegenheid zijn om te genieten van de schitterende omgeving. Natuurlijk kunnen we niet in de toekomst kijken en weten we niet hoe dingen gaan lopen, maar deze tijd pakt niemand ons af. We wonen hier nu alweer vijf maanden en ik kan het nog steeds bijna niet geloven. Zo gaaf dat het allemaal gelukt is! In die tijd hebben we al zoveel mooie nieuwe herinneringen gemaakt. Mijn ouders zijn een week bij ons op bezoek geweest. Ook vrienden zijn op de terugweg vanuit Zwitserland een paar nachtjes bij ons gebleven en mijn zus en zwager zijn regelmatig in de buurt en komen dan een paar keer langs. Dat zorgt voor gezellige avondjes met Hollandse humor en pijn in de buik van het lachen. Mario maakt prachtige ritten op zijn motor, samen of alleen maken we mooie wandelingen en ons nieuwe huis is een lot uit de loterij. Lekker veel ruimte, mooie tuin, leuke buurt, aardige buren en natuurlijk een prachtig uitzicht (ik moet gewoon een beetje wennen aan al die luxe!).

Vorige week is Huub begonnen op school.
Je zou denken dat zo’n jochie hartstikke zenuwachtig is om in een ander land, met een andere taal, naar een nieuwe school met onbekende kinderen en juf te gaan. Nou, Huub niet! Hij werd maandagmorgen om half zeven hartstikke fit en uitgeslapen wakker na een prima nachtrust. Nee dan z’n moeder…..die is ongeveer zeven keer bed uit geweest voor psychische plasjes (je denkt dat je moet, maar er komt niks). Achtennegentig keer ben ik gedraaid van mijn linker- op mijn rechterzij en weer terug. Tegen de tijd dat ik eindelijk in slaap viel gingen er drie wekkers af (ja, je doet wat om te voorkomen dat je te laat komt op een eerste schooldag!).

Inmiddels loopt Huub alleen naar school en terug. Ik mag niet meer mee, mijn aanwezigheid is niet meer gewenst! Wat?! Hij loopt er ongeveer een kwartier over en dat met een zware rugzak vol boeken. Hij is pas zes en het loslaten is nu al begonnen…..! hellup! Het gaat mij veel te snel. Zo heb je een dikke toeter en loop je een Maxi-Cosi uit te zoeken en zo sta je sportschoenen voor gym af te rekenen in maat 36….. Tijdens de vakantie hebben we de route naar school diverse keren gelopen en er hoeft maar één zebrapad overgestoken te worden. Gelukkig hebben ze op de Kindergarten een “cursus oversteken” gehad. Kijken, links, rechts, links, hand omhoog (zag er een beetje vreemd uit bij Huub….zie foto!) en lopen maar. Alle kindjes zijn geslaagd en ze kregen daarvoor een oversteek bewijs uitgereikt door de plaatselijke politieman. Ik weet dus dat hij het kan, dat hij goed uitkijkt en vooral ook dat hij het graag wil! Alleen….die elektrische auto’s en brommers die je niet hoort of die automobilist die zijn voorruit niet goed gekrabd heeft en al te laat is..….? Dáár maak ik mij druk om. De eerste dagen liep Huub nog samen met een ander jongetje en twee meisjes. Maar omdat ze zo langzaam liepen volgens hem (kan kloppen want zijn benen zijn twee keer zo lang) gaat hij liever alleen. Wat ik best jammer vind, want wat als hij in zijn eentje een paar pesterige jochies van acht of ouder tegenkomt? Ach, waarschijnlijk gebeurt dat helemaal niet en lijd ik weer eens het meest door het lijden dat ik vrees!

 Ik ben gewoon hartstikke allergisch voor pesten en kan mij daar erg druk om maken. Mijn zus heeft een handicap en werd vroeger door een heel naar ventje, Robbie die bij ons in de straat woonde, regelmatig uitgescholden voor mankepoot! Nou, dat jochie hebben mijn ouders een keer flink te grazen genomen. Moet je tegenwoordig nog voor uitkijken ook, want alles wordt vastgelegd op mobieltjes en zou zo maar verkeerd uitgelegd kunnen worden. Toen dat huftertje een keer door de wijk liep hebben mijn ouders hem van achter benaderd en hem allebei aan één arm vastgepakt en hem eens flink verteld dat hij moest kappen met die onzin. Hij trok wit weg volgens mijn ouders en had het hart in zijn keel. Heftige actie, maar het was wel afgelopen met het getreiter!

Afgelopen vrijdag kwam Huub wel erg laat terug van school. Toen hij eindelijk thuis kwam met een bezwete rug, bleek dat hij even een rondje door het dorp had gemaakt en langs de camping terug was gelopen.
Hoewel Mario en ik daar eigenlijk ontzettend om moeten lachen, hebben we toch maar duidelijk gemaakt dat hij in één rechte lijn naar school en naar huis moet lopen. Maar dat kan natuurlijk niet volgens Huub, want er zitten allemaal bochtjes in de weg….O, jee….als we nu al dit soort discussies krijgen….zit de pubertijd er zeker ook al aan te komen?

Huiswerk hoort nu ook tot het dagelijkse ritueel. Gisteren was hij druk met het schrijven van twee pagina’s met het cijfer één. “Makkie!”, riep hij. Na anderhalve pagina zei hij ineens: “ mama, ik kan gewoon niet geloven dat ik vandaag al zoveel enen heb geschreven”, “het is best wel zwaar dat huiswerk, ik moet even uitrusten”. Ben benieuwd hoe lang hij het nog leuk vindt.

Inmiddels zijn de meeste dozen uitgepakt en heeft alles een plek gekregen. Onze spullen verdwijnen in de ruimte hier, heerlijk! Twintig jaar hebben we met een vriesvakje gedaan. Gelukkig woonden we dicht bij een winkelcentrum, dus dat ging prima. Maar nu we een diepvrieskast hebben met 9 laden zijn we aan het hamsteren geslagen! Twee halen, één betalen? Kom maar op, inslaan die handel! Schnitzels met 40% korting, nou doe maar een paar kilo! Komt wel op! Apfelstrudel in de aanbieding? Altijd handig voor onverwachte visite! Doe er maar zes! En in plaats van naar het dorp, loopt Huub tegenwoordig de kelder in voor een ijsje.
Ook hebben we nu eindelijk een oven en gelukkig weer een afwasmachine (waar we sinds december vorig jaar aan gewend zijn geraakt). Gek hoe snel je aan al die luxe went.
Helemaal top is het dat we de kelderruimte die de eigenaar in eerste instantie zelf wilde behouden voor opslag, toch kunnen gebruiken als logeerkamer. Er zit zelfs een tweede badkamer in de kelder, dus we hoeven elkaar niet in de weg te lopen als er iemand komt logeren.

Over drie en een halve week komen mijn zus en zwager weer deze kant op en mijn ouders ook nog een keer voor de winter. Verder is een vriendin aan het onderzoeken of ze binnenkort een keer langs kan komen. Leuk allemaal! Want ondanks dat het ons hier goed bevalt, we onze draai aardig gevonden hebben, we al behoorlijk wat mensen hebben leren kennen, missen we onze familie en vrienden echt wel!