Ons eerste jaar in Schruns is een feit! Wat zeg ik? We zijn alweer twee maanden over tijd. Een mooi moment om de balans op te maken.
Gaan we gillend terug naar Nederland, blijven we nog een tijdje of weten we nu al dat we Oostenrijk nooit meer willen verlaten?
Wat is het jaar omgevlogen! Niet normaal! Ze zeggen wel eens: “time flies when you’re having fun” en dat klopt. We speelden mee in de “alles is anders show”.
Het land, de taal, het huis, de straat, de buren, de mensen, de gewoonten, de boodschappen, ja zelfs de telefoon- en bankrekeningnummers…..alles is anders. Na drie maanden in ons tijdelijke huis, verhuisden we naar ons (voorlopig) definitieve huis. Huub ging eerst een aantal weken naar de Kindergarten. Na de zomervakantie, die negen weken duurde (!), ging hij naar de nieuwe school. Daar heeft hij het afgelopen jaar leren lezen, schrijven en rekenen. Een eerste schooljaar is voor ieder kind al spannend genoeg. Als je daarnaast net verhuisd bent vanuit een ander land en je de juffrouw en je klasgenootjes niet goed kunt verstaan, is het helemaal een flinke kluif. Huub heeft zich er kranig doorheen geslagen en inmiddels vormt de taal en het dialect geen obstakel meer voor hem. Mario en ik hebben het ontzettend getroffen met de manier waarop Huub met alle veranderingen is omgegaan. Mede daardoor is het afgelopen jaar zo positief uitgepakt. We zijn super trots op hem. Naast de school en het huiswerk had Huub gelukkig ook nog tijd voor andere dingen als judo, skiën en veel spelen met zijn nieuwe vriendjes en vriendinnetjes.
Mario sloot zich aan bij de vrijwillige brandweer en twee voetbalteams. Verder maakt hij zo nu en dan tijd voor een rondje op de motor of mountain bike, een baantje zwemmen, een uurtje hardlopen of skiën.
Ik leerde via dit blog al vrij snel een leuke club Dutch Ladies kennen. Lekker om af en toe een potje Nederlands te kunnen kleppen. Sinds afgelopen winter werk ik bij Ferienhaus Silber in Vandans in een gezellig klein team. Regelmatig ga ik erop uit om een stuk te wandelen. Je kunt hier alle kanten op en het is overal even schitterend! Als je van wandelen, hardlopen, fietsen, klimmen of skiën houdt, ben je hier aan het goede adres. Wat een verwennerij! We wonen op een plek waar andere mensen vakantie vieren. Zo luxe! Om mijn rugklachten te verminderen probeer ik zoveel mogelijk in beweging te blijven. In de herfst heb ik meegedaan met een achtweekse Smovey training (ga maar googelen als je wilt weten wat het is…) en in juni nam ik deel aan de Bodensee Frauenlauf met ongeveer vijfentwintig Montafoner Bäuerinnen.
Om wat inkomen te genereren en het dialect sneller te leren verstaan heb ik mij kort geleden ingeschreven bij MoHi (Mobile Hilfsdienste) als thuishulp. Bij de MoHi kunnen ouderen en zorgbehoevenden hulp inkopen. Het werk houdt in dat je bijvoorbeeld een ontbijt klaar maakt, mensen begeleidt naar de huisarts of bijvoorbeeld een rondje samen gaat wandelen en een kop koffie drinkt. Tot op heden word ik nog niet platgebeld, maar misschien komt dat nog…
De weekenden lijken wel mini vakanties doordat we regelmatig nieuwe stadjes, dorpen, wandelroutes, restaurantjes en berghutten ontdekken. Maar ook de doordeweekse dagen zijn geen straf.
Als ik door de prachtige omgeving naar mijn werk fiets, geniet ik volop en kan ik nog steeds nauwelijks geloven dat ik hier echt woon. En als we s’ avonds in de tuin nog even een wijntje drinken voor het slapen gaan, voelen we ons de Koning te rijk. We zeggen dan soms tegen elkaar; “goh…je zult hier maar wonen…”. Bofkonten zijn we!
Spijt hebben we nog geen moment gehad en gelukkig is er ook geen sprake van heftige heimwee gevoelens bij één van ons drie. Wel heb ik behoefte aan één of meer gezellige Oostenrijkse vriendin(nen). Ik heb een paar leuke contacten opgedaan binnen de wandelclub, maar met het trainen op donderdagavond zijn de dames helaas opgehouden. Misschien dat dit na de zomervakantie weer opgepakt wordt en dan ben ik zeker van de partij! En anders start ik misschien zelf wel een wandelgroep.
Natuurlijk zijn er momenten dat we Nederland missen, vooral als er leuke of juist minder leuke gebeurtenissen in Nederland plaatsvinden. Ik was bijvoorbeeld graag bij de uitvaart van mijn oom geweest. Lastig vond ik het ook toen ik niet even bij mijn vriendinnen op de koffie kon, van wie er één huidkanker bleek te hebben en de andere een miskraam had gehad. Vooral ook mis ik alle spontane borrels, wandelingetjes met vriendinnen, cabaretvoorstellingen en feestjes! Maar ja, hier heb je wat en daar laat je wat. Huub noemt zo nu en dan nog de namen van zijn beste vriendjes en vriendinnetjes in Nederland, maar heeft gelukkig hier in Oostenrijk inmiddels ook een paar beste vriendjes en vriendinnetjes….
Mario heeft dagelijks contact met zijn Nederlandse klanten waardoor het bijna lijkt alsof hij nog gewoon in Nederland aan het werk is. Sinds kort mag hij een Oostenrijker tot zijn klantenbestand rekenen. Deze was zeer tevreden en we wonen in een dorp, dus hopelijk maakt hij wat mond tot mond reclame! Inmiddels weten we wat het inhoudt om in een dorp te wonen. Bijna iedereen kent elkaar of denkt elkaar te kennen….
Zoveel veranderingen! En dat voor een controlefreak als ik……
Maar in plaats van vervelend heb ik het afgelopen jaar vooral als heel verfrissend en leerzaam ervaren. Geen sleur alles nieuw, helemaal weg uit het oude vertrouwde. We hebben een hoop zekerheden achter gelaten in Nederland, maar daarvoor hebben we ook veel teruggekregen!
Mijn ouders vinden het nog steeds knap balen dat we zo ver weg wonen. En ook al zijn ze er inmiddels enigszins aan gewend, leuk gaan ze het niet vinden. Mijn vader is een familieman en baalt er soms flink van dat één van zijn kuikens naar een andere vijver is gezwommen. Maar uit zéér betrouwbare bron hebben we vernomen dat hij het wel erg stoer vindt dat wij de stap genomen hebben en ontzettend trots is. Sinds we hier wonen hebben opa en oma al een paar keer bij ons gelogeerd en wij ook bij hun in Nederland. Het zijn gezellige weken waarin de schade enigszins wordt ingehaald. Huub knuffelt dan heel wat af met oma, hij wandelt met opa samen naar school, ze doen spelletjes samen en natuurlijk wordt hij ontzettend verwend. Mario en ik trouwens ook! Ontbijtkoek, herfstbok, pindakaas, appelstroop, kilo’s hagelslag, pannenkoekenmix….nadat mijn ouders geweest zijn, staat zowel de voorraad- als de koelkast helemaal vol met lekkere dingen.
Hoewel ik het Duits redelijk beheers en goed kan verstaan, voel ik mij regelmatig Toni Allochtoni. “Waarom spreken ze hier niet gewoon Duits in plaats van dat Muntafunerisch gezwets!”, roep ik als ik weer eens totaal niet begrepen heb waar een gesprek over ging. Echt, ik zou er een nachtje met Andries Knevel voor over hebben om het snel te kunnen verstaan (leen ik ‘m ff van Brigitte Kaandorp). Als ik wist dat het zou helpen, zou ik mijzelf drie weken opsluiten met het boek “Muntafuner Wärter, Spröch und Spröchli”. Dit boek heb ik gekocht om mijzelf het dialect eigen te maken, maar er is geen beginnen aan! “Geduld” schijnt het magische woord te zijn. Althans, dat is wat men mij wijsmaakt. Ik moet gewoon geduld hebben. Als je maar veel de deur uit gaat en onder de mensen komt, ga je steeds meer begrijpen en herkennen. Nou, ik ben benieuwd! Ik hoop het echt, want ik voel mij sinds een jaar behoorlijk verbaal gehandicapt. Een boodschap doen is geen probleem, zolang ze maar niet in dialect gaan vragen of ik misschien moestuintjes wil sparen…..
Mario gaat best lekker voor wat het dialect betreft. Vooral na een avondje slap lullen onder het genot van één, twee of veel bier met zijn brandweerkameraden heeft hij weer een hoop bijgeleerd. Misschien moet ik er de volgende keer ook eerst een Schnapps in gooien voordat ik ga wandelen met de Muntafuner Bäuerinnen. Dan begrijp ik vast ook waar ze zo hard om moeten lachen…
Afijn het resultaat op de balans na ons eerste jaar hier in Schruns is positief. Het gaat goed met ons, we hebben geen spijt en zijn hier nog lang niet uitgekeken.
Onze droom om hier appartementen te gaan verhuren, bestaat nog steeds.
Echter de manier waarop we nu leven, bevalt ons ook erg goed en geeft een hoop vrijheid. Wellicht dat ik in de toekomst weer iets ga organiseren met betrekking tot mindfulness. Als die plannen concreet worden, dan schrijf ik daar vast een keer een blog over. Tot slot laten we alle deuren open en zien we wel wat er op ons pad komt. Belangrijkste is om gezond te blijven. Tenslotte heeft een gezond mens wel duizend wensen en een ziek mens maar één. Nee, deze is niet van mijzelf, maar het is een waarheid als een koe.
Het woord dat mij te binnen schiet als ik het afgelopen jaar in één woord zou moeten omschrijven, zou zijn ‘dankbaar’. Dankbaar dat mijn gezin en ik zo een leuke tijd hebben gehad het afgelopen jaar. En dat in een wereld waar naast alle mooie dingen die gebeuren er ook zoveel ellende heerst.
Onze droom om hier te wonen en te genieten van alles wat dit schitterende land te bieden heeft is al voor de volle 100% uitgekomen. Hoe ons leven verder ook loopt; dit pakt niemand ons meer af!
We gaan dus zeker niet gillend terug naar Nederland. Of we voor altijd in Oostenrijk blijven, weten we niet. Maar dat we hier voorlopig goed zitten, is wel duidelijk.
Allemaal een fijne, mooie zomer gewenst!