Ongeveer twee jaar geleden schreef ik mijn laatste blog met de titel ‘Balans’. In dit blog kon ik niks anders dan concluderen dat onze emigratie goed gelukt was en dat we voorlopig niet terug wilden naar Nederland. Wat jammer dat ik destijds ben opgehouden met het schrijven van blogs, want ik vind het erg leuk om terug te lezen wat ons toen allemaal bezighield. Daarom heb ik besloten om er weer mee te beginnen. Gewoon zo nu en dan een stukje schrijven over wat we meemaken. Leuk voor onszelf en wellicht dat er nog andere geïnteresseerden mee willen lezen.
Afgelopen donderdag was ik voor het laatst bij het echtpaar waar ik twee keer per week kwam als thuishulp. Hij 93, zij 88. Hij zéér slechthorend, zij zéér slechtziend. Ze vullen elkaar dus lekker aan. Zij blijft vriendelijk, ook als ze alles wat ze zegt drie keer moet herhalen omdat zijn gehoorapparaat nog op het nachtkastje ligt. Hij klaagt niet als het er in de keuken uitziet als een bloedbad, omdat zij bessen heeft gepureerd met de staafmixer voor de zelfgemaakte jam. Pas als ik haar erop wijs, ziet ze dat de keukenkastjes, de muur, de vloer…..ja eigenlijk alles…onder de rode bessenprut zit. Ach en daar ben ik dan voor! Met alle liefde zorg ik ervoor dat het plaats delict er weer fris uit komt te zien en alle sporen uitgewist worden. Niemand die nog ziet dat er hier een slagveld heeft plaatsgevonden.
Mijn werkzaamheden waren zeer divers. De ene keer mocht ik medicijnen ophalen bij de apotheek, de volgende keer een kist vol walnoten kraken, dan weer bessen plukken, een wasje draaien, beetje stofzuigen, poetsen, strijken, meehelpen ‘Apfelstrudel’ bakken en vooral ook gezellig samen kopjes koffie drinken. Na elk bezoek kreeg ik een stuk chocolade mee voor Huub. Inmiddels zijn ze meer dan 65 jaar getrouwd! Een prachtkoppel! En dat terwijl hun leven zeker niet over rozen is gegaan. Gelukkig volgt mijn vriendin Petra mij op, dus ze zijn in goede handen. Dat maakte het vertrek wat makkelijker.
Het afgelopen jaar ben ik lastiggevallen door aanhoudende rugklachten. Daar heb ik al jaren last van, maar altijd met tussenpozen. Het afgelopen jaar had ik echter bijna non-stop pijn. Echt ver-schrik-ke-lijk! Regelmatig liep ik jankend van de zenuwpijn door het huis…hoewel….liep?…. KROOP!! Tjonge, jonge, wat heb ik mij vaak een oud wijf gevoeld en dat al op mijn 46ste! GRRRRR Het werd op een gegeven moment zo erg dat ik met mijn werk als schoonmaakster in het vakantiehuis moest stoppen. Bij de eerste badkamer en slaapkamer ging het nog. Bij de tweede liep ik al krom. En nadat ik de derde had schoongemaakt kreeg ik ‘m niet meer in z’n voor- of achteruit zal ik maar zeggen. Afijn, leuke zaterdagen waren dat. Vooral ook voor mijn gezin. Mama die in het weekend met een chagrijnig smoel thuiskomt van haar werk en op de bank gaat liggen, om er de komende acht uur niet meer vanaf te komen. Echt gezellig en bevorderend voor de sfeer….. niet erg mindful. Dit ging zo niet langer, daar moest verandering in komen en dus ben ik op zoek gegaan naar ander werk. Maar ja, wat? En met zo een rug kan ik toch nergens beginnen? Ik baalde er flink van en zag het even niet zitten.
Het heeft zo moeten zijn denk ik nu achteraf. Want ook al had ik nog nooit over nagedacht om te stoppen, eigenlijk was het na drie jaar ook wel klaar met het schoonmaakwerk. Niet dat ik mij daar te goed voor voel, integendeel, ik heb een talent voor schoonmaken en je moet je talenten benutten zeggen ze altijd! Maar ik heb wel zin om weer eens iets nieuws te gaan doen. Nu gaat het eindelijk weer goed. Ik heb veel fysiotherapie gehad en daarnaast heeft de rust ervoor gezorgd dat ik mij zo langzamerhand weer topfit begin te voelen. Fijn!!
Tijd voor een volgende stap! En zoals Pipi Langkous zegt: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!”. Vlak voor de kerst begin ik als ‘Frühstücksmitarbeiterin’ oftewel ontbijtmedewerkster in een hotel een dorp verderop. Mensen een leuke tijd bezorgen, lekker verwennen en een praatje maken. En jawel, in dirndl! Alweer zo een meisjesdroom die uitkomt, ha, ha! Via één van mijn Nederlandse vriendinnen hier, ben ik aan deze baan gekomen. Zij wordt ook een collega van mij. Toch zullen we elkaar waarschijnlijk niet veel treffen. Want zij werkt vooral ook in de weekenden, middag en avond en ik doordeweeks in de ochtend. O jee! Wanneer hebben we nog tijd voor een Prosecco samen en met de andere Dutch Ladies? Ach, daar vinden we vast wel een oplossing voor!
Afgelopen week had ik een gesprek met mijn nieuwe werkgever. Ik heb kennisgemaakt met mijn nieuwe collega’s en we hebben een rondje door het hotel gelopen. Ook hebben we de nieuwe aanbouw bekeken. Destijds, in 2002, namen mijn werkgever en zijn vrouw het pension over dat bestond uit 15 kamers en 2 etagedouches. In de jaren daarna hebben ze steeds weer iets gerenoveerd, aangebouwd of verbouwd tot wat het nu is. Een gemoedelijk drie sterren hotel met 21 kamers met eigen badkamer en 2 volledig ingerichte vakantieappartementen. Met de bouw van deze appartementen werd in het voorjaar van 2018 begonnen.
Op het moment van mijn rondleiding, is het nog ruim een week voordat de eerste gasten komen en worden de puntjes op de i gezet… Die ‘puntjes op de i’ klinken simpel, maar zien eruit als een aflevering van ‘Ik Vertrek’! Het is prachtig geworden, dat zeker. Maarrrrr…zoals bij elke verbouwing…loopt er wel eens iets mis, gaat er wel eens iets fout, komt er iemand of iets niet op tijd en is er vooral veel…heel veel…maar dan ook echt heul veul……STOF. En die stof, die moet je pas gaan opruimen als alles klaar is. En dat was een week voor de opening van het winterseizoen nog niet het geval! De laatste week heeft men nog hard nodig om alles op tijd klaar te krijgen! Vette stress!
Ben ik blij dat mijn verantwoordelijkheid beperkt blijft tot het aanvullen van de boter, kaas en eieren!
Fijne feestdagen allemaal en tot volgend jaar!