Vandaag heb ik onverwacht een dagje vrij. De weg naar mijn werk is sinds gisteravond 20.00 uur ‘gesperrt’ en dus rijdt ook mijn bus niet. De afgelopen dagen heeft er wederom een sneeuwdump plaatsgevonden. Tot voor kort had ik nog nooit van dit woord gehoord, maar inmiddels is mij bekend wat dit inhoudt. ‘Frau Holle’ schudt haar bed op zeggen ze hier. Ik denk dat ze haar twijfelaar kort geleden heeft ingeruild voor een King Size bed! In de afgelopen 46 jaar heb ik nog niet zoveel sneeuw bij elkaar gezien als er de afgelopen dagen gevallen is. Prachtig!
Ik weet het, het nieuws bericht natuurlijk vooral over daken die op instorten staan, dorpen die van de buitenwereld zijn afgesloten, chaotische taferelen op de wegen, lawinegevaar en de daarmee gepaard gaande aantallen lawinedoden. En dat is allemaal hartstikke triest, lastig en vervelend, maar daarnaast heeft het ook zijn mooie kanten. Wij wonen in het dal en daar is het over het algemeen allemaal prima te doen. De hoofdwegen zijn meestal goed bereikbaar en zo niet, dan moet je even iets leuks voor jezelf gaan doen en kun je daarna je reis vervolgen. Voor de mensen in hoger gelegen of afgelegen dorpen is het natuurlijk een ander verhaal. Daar red je het niet met slechts een paar winterbanden en een sneeuwschep. Wat dat betreft ben ik erg blij dat ons dorp altijd zonder sneeuwkettingen bereikbaar is. Ik ben al niet zo een held voor wat betreft het rijden op smalle bergweggetjes, laat staan in winterse omstandigheden.
Dus toen Mario, Huub en ik afgelopen vrijdag op visite gingen bij vrienden op de Bartholomäberg en er weer flink sneeuw werd verwacht, besloten we er een wandeling van te maken. En dat was maar goed ook, want toen wij rond een uur of elf weer naar huis wilden, lag er alweer een dik pak. Nu hoefden we in ieder geval niet in het donker, in de drap onder de auto te kruipen om sneeuwkettingen aan te leggen. In plaats daarvan genoten we van een schitterend uitzicht op sfeervol verlicht Schruns en hoorden we het kraken van verse sneeuw onder onze schoenen. Leuke ervaring, mooie herinnering.
Huub kan inmiddels van een bult (ontstaan door alle sneeuw die van de oprit geschept is) sleetje rijden in eigen tuin en daarnaast heeft hij samen met Mario een soort iglo gebouwd. Het lijkt mij dat hij hier later met veel plezier op terug kijkt. Huub hoopte vanmorgen ook een onverwacht dagje vrij van school te krijgen, maar helaas voor hem was dit niet het geval. Wel leuk dat ik nu na mijn eerste drie weken werken in het hotel weer eens samen met hem aan het ontbijt zat. Dit doet Mario tegenwoordig, omdat ik dan al de deur uit ben.
Ik kon dus een uurtje langer blijven liggen vandaag en dat was van harte welkom. Want poeh he, het is wel even wennen hoor om iedere dag om half zes uit mijn warme nestje te moeten kruipen. En de afgelopen week ben ik zelfs om kwart over vijf opgestaan. Dit omdat er dus veel sneeuw verwacht werd en ik zeker wilde zijn dat ik op tijd op het station zou zijn voor mijn bus naar St. Gallenkirch. Dat is trouwens best een onderneming in Dirndl met snowboots door een 40 cm pak verse sneeuw…..en het ziet er ook zo lekker charmant uit allemaal….
Hoewel ik zeker niet de enige ben die vroeg op staat, voelt dat wel zo als ik ons huis verlaat en in het pikkedonker op weg ga naar het station. Maar als ik daar aankom, staat het perron al vol met allemaal andere vroege vogels. De buschauffeur heeft zijn eerste rondjes er alweer op zitten, de bakker heeft zijn deuren zojuist geopend, onderweg zijn de sneeuwschuivers druk om de wegen en de parkeerplaatsen bij de liften sneeuwvrij te krijgen, scholieren wachten op hun trein naar de stad en de leverancier wacht voor de deur bij de supermarkt….
Mijn collega Ludo, begint al voor zes uur met de voorbereidingen. Hij bakt de broodjes, snijdt de vleeswaren en kaas, bereidt het verse fruit en eventueel salades en kookt de eitjes. Tegen de tijd dat ik kom is hij bijna klaar en kan ik met het buffet aan de gang. Dan nog de muziek aan, de afwasmachine alvast op laten warmen en kijken wat er op de menukaart voor de avond vermeld staat.
Het is fijn werk om even lekker rustig wakker te worden. Vanaf half acht kunnen de gasten komen ontbijten en vlak daarvoor drink ik meestal even een kopje koffie. Een prettig begin van de dag en Ludo en ik zijn een prima team zo s’ morgens vroeg.
Grappig is dat Huub zijn kaartjes aan mij in het ‘Nederlands’ schrijft.
Werken met de feestdagen was ff afzien. Waar ik normaal gesproken ontzettend “besinnlich” bezig ben rond de kerst, meestal even terugblik op het afgelopen jaar en doelen bedenk voor het nieuwe, was ik dit jaar vooral druk met moe zijn. Nieuwjaarsdag was een aanslag op mijn energielevel. Oudjaarsdag was ik om half zes op, oudjaarsavond om half twee naar bed en nieuwjaarsdag weer om half zes op…..En dat terwijl Annie echt wel minimaal acht uurtjes slaap nodig heeft om er een beetje fris en fruitig bij te lopen. Gelukkig leidde mijn dirndl de aandacht af van mijn vermoeide kop en hebben de gasten niet eens in de gaten gehad dat ik slaapwandelend de tafels heb afgeruimd.
Nu na drie weken is mijn werk al een beetje routine geworden en dat vind ik prettig. De verschillende gasten zorgen tenslotte al voor genoeg afwisseling in mijn werk. Rond elf uur ben ik meestal klaar met het opruimen van de ontbijtruimte en dan ben ik mooi op tijd om de bus naar huis te nemen. Meestal plof ik dan ff op de bank om mijn rug wat rust te gunnen en daarna ga ik verder met alles wat er thuis moet gebeuren. Het is fijn dat ik er ben wanneer Huub uit school komt. We kunnen samen eten en ik kan hem helpen met huiswerk als dat nodig is. Prettig geregeld!
Naast dit werk richt ik mij momenteel vooral ook op mijn plannen met betrekking tot MindfulMontafon.com. In mei organiseer ik een mindfulnessreis hier in het Montafon en daar heb ik heel veel zin in. Ik vind het erg leuk om mee bezig te zijn en krijg er energie van, goed teken! Er komt nogal wat bij kijken. Een naam bedenken, een website en logo ontwerpen, kleurstelling, foto’s maken, teksten bedenken, reclame maken, advertentie plaatsen, een locatie reserveren en een programma bedenken. Ik ben er zo goed als klaar voor, dus laat die inschrijvingen maar komen!
Inmiddels hebben zich vier mensen aangemeld. Nog minimaal twee aanmeldingen erbij en dan gaat het door! Het zou leuk zijn als deze zich op korte termijn inschrijven. Dat is wel het lastigste deel; hoe bereik ik geïnteresseerden? Niet geheel onbelangrijk…..
Daar ga ik mij de komende weken nog eens flink mee bezig houden. Wie weet heb ik morgen onverwacht nog een paar uurtjes over….
Morgen om 05.00 uur is bekend of de weg weer vrijgegeven wordt. Ik ben benieuwd! Nooit gedacht dat ik nog eens een dag vrij zou hebben vanwege lawinegevaar. Maar ik heb er wel van genoten. Tis tenslotte overmacht!