RUZIE IN DE TENT

Zo onze eerste bonje in Oostenrijk is een feit! Ik dacht even dat ik het verleerd was om ruzie te maken, maar ik kan het nog, en hoe! Maar daarover straks meer. Zo doen ze dat tenslotte op televisie ook. Eerst worden de smeuïge items (lees: de narigheid van een ander) aangekondigd waar iedereen van smult zodat de kijker niet gaat zappen. Vervolgens komen er een paar minder interessante onderwerpen voorbij, om tot slot terug te komen op de hoofdroddel die uiteindelijk erg mee blijkt te vallen, waarna je er als kijker van baalt dat je daar al die tijd voor bent opgebleven. Maar zoals gezegd, ook ik bewaar ik het lekkerst voor het laatst en nu niet stiekem naar het eind scrollen he! Ik schrijf dit blog verdorie niet voor de katze…..

Tot op heden lijkt ons leventje in Schruns vooral op vakantie. Natuurlijk moet er ook gewerkt worden, maar de invulling van onze vrije tijd zorgt ervoor dat het voelt als vakantie. De weekenden en zo nu en dan een doordeweekse middag zijn net kleine vakanties. Mario heeft inmiddels een nieuwe motor (tjonge, aan het verkrijgen ervan kan ik ook nog wel een blogje wijden…) en hij kan nu dus zomaar “even” op een vrije middag de Silvrettapas over kachelen. Zit ie daar bovenop die berg met zijn thermoskannetje thee und ein Brötchen zich een slag in de rondte te genieten. Het leek hem altijd al gaaf om door de bergen te toeren op de motor, maar voorheen zou hij er eerst 800 km snelweg voor moeten overbruggen.

Er komen veel toeristen in het gebied waar wij wonen en we raken vaak met ze aan de praat. En al die vakantiegangers zorgen natuurlijk ook voor het vakantiegevoel. Ons dorp wordt zo nu en dan overspoeld door puistige scholieren die op kamp zijn, groepen wandelaars gekleed in kaki kleurige afritsbroeken of een bus bejaarden. De bejaarden vindt je vooral terug op het terras van Konditorei Frederick (en gelijk hebben ze!). Wauw wat hebben ze daar heerlijke taartjes. De Apfelstrudel mit Vanilleeis is tot op heden mijn favoriet. Maar ik ben er pas een paar keer geweest, dus wellicht dat ik binnenkort een andere topper ontdek.

Dat is natuurlijk wel het grote verschil met vakantie vieren. Tijdens onze vakanties spekken we de horeca flink en kijken we niet op een terrasje meer of minder. Maar als we op die toer gaan leven, dan moet mama heel snel een baantje gaan zoeken! Best lastig om al die verleidingen te weerstaan. Want tjonge, wat zijn het toch allemaal gezellige terrasjes, restaurantjes en berghutjes. Ik heb wel het idee dat sommige horeca gelegenheden de prijzen de laatste jaren flink verhoogd hebben en dan vooral van de drankjes. Ik vind drie euro voor een glas cola best wel schandalig! Gelukkig maken ze het niet overal zo gek.

Een tijdje geleden waren mijn zus en zwager in de buurt op vakantie en zijn we een middagje met z’n allen op pad geweest. Huub hebben we die dag vroeg opgehaald uit de Kindergarten en om half twee hadden we afgesproken op de parkeerplaats van de kabelbaan naar Sonnenkopf Bärenland. Bärenland is erg leuk voor kinderen! De kabelbaancabines zijn aangekleed met gordijntjes en bankjes in geruite stof en liggen vol met knuffelberen. Boven aangekomen kom je in een prachtig wandelgebied terecht waar je alle kanten op kunt en waar het voor de kinderen een waar speelparadijs is. Er zijn vlotten op het water, een grote speeltuin, er worden speurtochten georganiseerd en in de zomer kunnen de kids broodjes bakken. Ook voor de papa’s en mama’s is het goed toeven.

S’ avonds aten we een hapje mee bij mijn zus en zwager in het vakantiehuisje van Landal en hebben we lekker gezwommen in het zwembad van het vakantiepark. Weer een vakantiedag dus!
Dit soort verhalen wekken waarschijnlijk de indruk dat het hier alleen maar feest is, dat alles vanzelf gaat en we het altijd leuk hebben. En dat is ook zo…..
Nee, natuurlijk niet, ook hier hebben we pieken en dalen, zit er soms iets tegen, moet er gewerkt worden en zit er zo nu en dan een baaldag tussen.

Voorheen zou ik in het geval van een dipje gezellig even bij één van mijn vriendinnen op de koffie gaan, maar dat is mij nu net iets te ver. En hoewel ik hier al veel leuke contacten heb, gaan we nog niet bij elkaar op de koffie. Ik vraag mij sowieso af of dat hier gebruikelijk is. Wel heb ik twee weken geleden ontbeten met een Nederlandse die hier al vijftien jaar woont. Ze had mijn blog gelezen en gereageerd dat ze het leuk vond en dat we elkaar misschien wel een keer zouden treffen. Nou dat lieten we niet aan het toeval over en hebben gewoon een keer afgesproken in het dorp en samen ontbeten bij Josef’s Platz . Heel gezellig.

Face-timen is een goede compensatie voor het ontbreken van de mogelijkheid om bij vriendinnen op de koffie te gaan. Met Simone, je weet wel, mijn geestelijk gestoorde vriendin (zie één van mijn vorige blogs), had ik om half tien afgesproken te gaan face-timen. En zo zaten we met een kopje koffie in de hand lekker een uurtje tegen elkaar aan te kleppen en waren we weer helemaal op de hoogte van alle perikelen. Leuk hoor, dat dit mogelijk is. Het maakt het een stuk makkelijker om contact te houden en geen heimwee te krijgen.

Het wordt tijd om terug te komen op het meningsverschilletje tussen Mario en mij (kijk…het is al een stuk afgezwakt).
Mario zit sinds kort bij de vrijwillige brandweer in het dorp. Buiten het feit dat hij het leuk vind om te doen, is het ook goed voor het integratieproces. Er zijn hier in het dorp ongeveer vijfentachtig vrijwilligers en dat is veel.
Iedere dinsdagavond wordt er geoefend. Van tevoren is niet bekend wat ze gaan doen. Wel bekend is dat er achteraf een biertje gedronken wordt…..(of twee, of drie, of….). Ik hou zelf ook van een biertje en na gedane arbeid moet dat zeker kunnen. Er zijn echter grenzen!

Het was de tweede keer dat Mario ging oefenen. Ik lag die avond rond kwart over elf in bed, vroeg voor mijn doen, maar ik had de pijp leeg. Rond de klok van één werd ik wakker. Huh? Mario nog niet in bed? De meeste mensen moeten hier erg vroeg op om aan het werk te gaan, dus dit vond ik al vrij laat om naar bed te gaan. De oefeningen beginnen rond acht uur en volgens mij heb je dan tegen één uur wel genoeg gelegenheid gehad om te oefenen, toch?
Afijn, ik probeerde de slaap weer te hervatten, maar dat is lastig als de kerk zo ongeveer in je tuin staat en de kerkklok om het kwartier van zich laat horen. Ik hoorde het dus kwart over één worden, half twee, kwart voor twee…. En zoals wel vaker gebeurd als het laat en donker is, sloeg mijn fantasie op hol!

Ik dacht; die is dood! Die heeft de oefening niet overleefd! Ik liep het balkon aan de voor- en achterkant van ons huis op om te kijken of er misschien een stoffelijk overschot in de straat lag. Want ja, dit was niet normaal! En zo ken ik Mario toch ook helemaal niet! Hoewel ik niet als een overbezorgd vrouwtje over wilde komen, besloot ik Mario toch maar even te bellen om te vragen of alles oké was. Shit! Zijn mobieltje ging af in de kamer naast mij. Ik kan hem dus gewoon helemaal niet bereiken en hij mij ook niet! Misschien zit hij nog wel vast in één of ander afgebrand pand of een grot vol met rook en zijn ze die blöde Holländer vergessen….Tja en nu? Wanneer en wie zou ik gaan bellen om door te geven dat mijn man vermist werd?

Ik was er inmiddels helemaal van overtuigd dat ik hem niet meer in levende lijve zou zien (lekker proces-je tussen de oren!). Mijn fantasie was intussen van draf overgegaan in wilde galop en het ene na het andere doemscenario voltrok zich in mijn zieke brein! O mijn god, wilde hij nou begraven of gecremeerd worden en waar? Wat doe ik met zijn motor? Hoe informeer ik zijn klanten? Blijf ik met Huub in Oostenrijk? Hoe regel ik een verhuizing in mijn eentje? En mijn god, hoe vertel ik het Huub?

Kortom: ik was ontzettend mindful, helemaal in balans en lekker ontspannen…..

Vier tikken voor elk kwartier op de kleine kerkklok en twee tikken op de grote kerkklok. Het was al twee uur! Hup, naar beneden. Thee zetten en wachten, in de keuken. Van slapen was absoluut geen sprake meer. Tranen brandden achter mijn oogleden, want daar zat ik nu, net zeven weken geleden geëmigreerd en nu werd terwijl we zo gelukkig waren, mijn man bruut uit het leven gerukt door één of andere stomme brandweeroefening!

Net op het moment dat ik op het punt stond om in janken uit te barsten, hoorde ik een sleutel in het sleutelgat….Huh? He’s still alive!!
Ik hoorde hem de deur op slot draaien, de jas aan de kapstok hangen en zijn schoenen uittrekken. Mario kwam de keuken in gelopen. Mijn man was weer thuis! Joepie! In levenden lijve, zonder kleerscheuren, helemaal gaaf, niks geleden!
Tja en toen ging het mis…..

Mijn ongerustheid sloeg in een paar seconden om in woeste razernij toen hij zei: “waarom zit je hier in de keuken?”, “waarom lig je niet lekker te slapen?”………!!!
Hoe kon hij nu denken dat ik lekker kon gaan slapen terwijl ik anderhalf uur in de veronderstelling was geweest dat mijn man dood was? Alsof het heel normaal is om op dinsdagavond om half drie thuis te komen, terwijl iedereen hier in het dorp om zes uur zijn nest uit moet! Woest was ik! Want waarom hield hij toch zo weinig rekening met mij en wat had hij nou eigenlijk tot zo laat zitten doen, waar en vooral met wie? Hoe heet ZE eigenlijk…..? Kortom: met mij was even niet meer te communiceren, alle antwoorden waren fout, nul punten, ZERO! Van rouwstemming was geen sprake meer, wel van moordneigingen. Terwijl ik stampend de trap op liep, vloekte ik er nog een eind op los en heb nog wat dingen geroepen als: “stelletje PIEP!”, PIEP op met die PIEP brandweer”! en zak in de PIEP!

Ik had natuurlijk ook gewoon kunnen vragen waarom het eigenlijk zo laat geworden was, maar dat kwam totaal niet in mij op. De volgende ochtend dan maar. Voor Mario wel zo prettig om ook nog even de kans te krijgen om wat te zeggen….

Hij vertelde dat ze een uitgebreide oefening gedaan hadden, compleet met abseilen van rotsen met een brancard en een patiënt erin. Bij terugkomst hadden ze het materiaal direct schoongemaakt en alles weer opgeruimd zodat alles weer klaar lag voor een eventuele oproep. Daarna hadden ze nog een biertje gedronken en wat gegeten. Mario was in gesprek gekomen met de commandant en had een hele tijd met hem zitten kletsen over van alles en nog wat. Het was dus gezellig. Zijn mobieltje had hij expres thuisgelaten omdat deze hem tijdens de vorige oefening in de weg had gezeten. Oké, goede reden, inmiddels had ik al wat meer begrip gekregen voor de situatie. Kort samengevat; het was gewoon een gezellige avond geweest en voor hij er erg in had, was het laat geworden.

Dit zou mijzelf ook kunnen gebeuren en normaal kent gezelligheid bij mij ook geen tijd. Echter doordat ik Mario niet kon bereiken en het op een dinsdagavond was, maakte ik mij dit keer zorgen. We zijn ondertussen alweer twee weken verder en het is mij duidelijk geworden dat ze hier zo een beetje elke gelegenheid aangrijpen om een biertje te kunnen pakken. Na een oefening, na een voetbalwedstrijd of gewoon omdat het woensdag is…. Gelukkig houdt Mario het binnen de perken en drinkt hij vooral voor de gezelligheid zo nu en dan een biertje mee. Hij loopt nu trouwens hele dagen met een pieper op zak voor het geval er een oproep is. En dat is sinds hij lid is van de club al drie keer gebeurd. Overdag een containerbrand bij school en s’ nachts een kelderbrand in een woonhuis (vlakbij ons volgende huis) en loos alarm bij hotel Löwen. Grappig detail is dat ik meneer de brandweer wakker moest maken omdat ik de pieper wel gehoord had en hij niet (deze lag in de hal). Nadat ik hem een por in zijn zij had gegeven dook hij in zijn broek en rende richting kazerne…. Sindsdien ligt de pieper in de slaapkamer op het nachtkastje (grrrrr). Leuk hoor zo’n nieuwe hobby!
Ach, eigenlijk vind ik het stiekem hartstikke knap dat Mario gewoon overal induikt. We wonen hier nu twee maanden en hij heeft al een paar keer gevoetbald, zit op Duitse les en nu dus ook bij de brandweer. Ik integreer in een iets lager tempo, maar de contacten die ik heb zijn over het algemeen erg leuk en positief. Wij voelen ons hier welkom.

Mocht het nog een keer laat worden dan ga ik er in ieder geval niet meer van wakker liggen!

 

(p.s.: dit is voorlopig mijn laatste blog, vier augustus leveren we de sleutel in van ons huidige huis en verhuizen we naar ons andere huis hier in het dorp. Daar zijn we de komende tijd dus druk mee. Daarnaast ben ik bezig met het schrijven van een boek over onze emigratie. Iedereen fijne vakantie gewenst en tot in september!)