Ons eerste jaar in Schruns is een feit! Wat zeg ik? We zijn alweer twee maanden over tijd. Een mooi moment om de balans op te maken.
Gaan we gillend terug naar Nederland, blijven we nog een tijdje of weten we nu al dat we Oostenrijk nooit meer willen verlaten?
Wat is het jaar omgevlogen! Niet normaal! Ze zeggen wel eens: “time flies when you’re having fun” en dat klopt. We speelden mee in de “alles is anders show”.
Het land, de taal, het huis, de straat, de buren, de mensen, de gewoonten, de boodschappen, ja zelfs de telefoon- en bankrekeningnummers…..alles is anders. Na drie maanden in ons tijdelijke huis, verhuisden we naar ons (voorlopig) definitieve huis. Huub ging eerst een aantal weken naar de Kindergarten. Na de zomervakantie, die negen weken duurde (!), ging hij naar de nieuwe school. Daar heeft hij het afgelopen jaar leren lezen, schrijven en rekenen. Een eerste schooljaar is voor ieder kind al spannend genoeg. Als je daarnaast net verhuisd bent vanuit een ander land en je de juffrouw en je klasgenootjes niet goed kunt verstaan, is het helemaal een flinke kluif. Huub heeft zich er kranig doorheen geslagen en inmiddels vormt de taal en het dialect geen obstakel meer voor hem. Mario en ik hebben het ontzettend getroffen met de manier waarop Huub met alle veranderingen is omgegaan. Mede daardoor is het afgelopen jaar zo positief uitgepakt. We zijn super trots op hem. Naast de school en het huiswerk had Huub gelukkig ook nog tijd voor andere dingen als judo, skiën en veel spelen met zijn nieuwe vriendjes en vriendinnetjes.
Mario sloot zich aan bij de vrijwillige brandweer en twee voetbalteams. Verder maakt hij zo nu en dan tijd voor een rondje op de motor of mountain bike, een baantje zwemmen, een uurtje hardlopen of skiën.
Ik leerde via dit blog al vrij snel een leuke club Dutch Ladies kennen. Lekker om af en toe een potje Nederlands te kunnen kleppen. Sinds afgelopen winter werk ik bij Ferienhaus Silber in Vandans in een gezellig klein team. Regelmatig ga ik erop uit om een stuk te wandelen. Je kunt hier alle kanten op en het is overal even schitterend! Als je van wandelen, hardlopen, fietsen, klimmen of skiën houdt, ben je hier aan het goede adres. Wat een verwennerij! We wonen op een plek waar andere mensen vakantie vieren. Zo luxe! Om mijn rugklachten te verminderen probeer ik zoveel mogelijk in beweging te blijven. In de herfst heb ik meegedaan met een achtweekse Smovey training (ga maar googelen als je wilt weten wat het is…) en in juni nam ik deel aan de Bodensee Frauenlauf met ongeveer vijfentwintig Montafoner Bäuerinnen.
Om wat inkomen te genereren en het dialect sneller te leren verstaan heb ik mij kort geleden ingeschreven bij MoHi (Mobile Hilfsdienste) als thuishulp. Bij de MoHi kunnen ouderen en zorgbehoevenden hulp inkopen. Het werk houdt in dat je bijvoorbeeld een ontbijt klaar maakt, mensen begeleidt naar de huisarts of bijvoorbeeld een rondje samen gaat wandelen en een kop koffie drinkt. Tot op heden word ik nog niet platgebeld, maar misschien komt dat nog…
De weekenden lijken wel mini vakanties doordat we regelmatig nieuwe stadjes, dorpen, wandelroutes, restaurantjes en berghutten ontdekken. Maar ook de doordeweekse dagen zijn geen straf.
Als ik door de prachtige omgeving naar mijn werk fiets, geniet ik volop en kan ik nog steeds nauwelijks geloven dat ik hier echt woon. En als we s’ avonds in de tuin nog even een wijntje drinken voor het slapen gaan, voelen we ons de Koning te rijk. We zeggen dan soms tegen elkaar; “goh…je zult hier maar wonen…”. Bofkonten zijn we!
Spijt hebben we nog geen moment gehad en gelukkig is er ook geen sprake van heftige heimwee gevoelens bij één van ons drie. Wel heb ik behoefte aan één of meer gezellige Oostenrijkse vriendin(nen). Ik heb een paar leuke contacten opgedaan binnen de wandelclub, maar met het trainen op donderdagavond zijn de dames helaas opgehouden. Misschien dat dit na de zomervakantie weer opgepakt wordt en dan ben ik zeker van de partij! En anders start ik misschien zelf wel een wandelgroep.
Natuurlijk zijn er momenten dat we Nederland missen, vooral als er leuke of juist minder leuke gebeurtenissen in Nederland plaatsvinden. Ik was bijvoorbeeld graag bij de uitvaart van mijn oom geweest. Lastig vond ik het ook toen ik niet even bij mijn vriendinnen op de koffie kon, van wie er één huidkanker bleek te hebben en de andere een miskraam had gehad. Vooral ook mis ik alle spontane borrels, wandelingetjes met vriendinnen, cabaretvoorstellingen en feestjes! Maar ja, hier heb je wat en daar laat je wat. Huub noemt zo nu en dan nog de namen van zijn beste vriendjes en vriendinnetjes in Nederland, maar heeft gelukkig hier in Oostenrijk inmiddels ook een paar beste vriendjes en vriendinnetjes….
Mario heeft dagelijks contact met zijn Nederlandse klanten waardoor het bijna lijkt alsof hij nog gewoon in Nederland aan het werk is. Sinds kort mag hij een Oostenrijker tot zijn klantenbestand rekenen. Deze was zeer tevreden en we wonen in een dorp, dus hopelijk maakt hij wat mond tot mond reclame! Inmiddels weten we wat het inhoudt om in een dorp te wonen. Bijna iedereen kent elkaar of denkt elkaar te kennen….
Zoveel veranderingen! En dat voor een controlefreak als ik……
Maar in plaats van vervelend heb ik het afgelopen jaar vooral als heel verfrissend en leerzaam ervaren. Geen sleur alles nieuw, helemaal weg uit het oude vertrouwde. We hebben een hoop zekerheden achter gelaten in Nederland, maar daarvoor hebben we ook veel teruggekregen!
Mijn ouders vinden het nog steeds knap balen dat we zo ver weg wonen. En ook al zijn ze er inmiddels enigszins aan gewend, leuk gaan ze het niet vinden. Mijn vader is een familieman en baalt er soms flink van dat één van zijn kuikens naar een andere vijver is gezwommen. Maar uit zéér betrouwbare bron hebben we vernomen dat hij het wel erg stoer vindt dat wij de stap genomen hebben en ontzettend trots is. Sinds we hier wonen hebben opa en oma al een paar keer bij ons gelogeerd en wij ook bij hun in Nederland. Het zijn gezellige weken waarin de schade enigszins wordt ingehaald. Huub knuffelt dan heel wat af met oma, hij wandelt met opa samen naar school, ze doen spelletjes samen en natuurlijk wordt hij ontzettend verwend. Mario en ik trouwens ook! Ontbijtkoek, herfstbok, pindakaas, appelstroop, kilo’s hagelslag, pannenkoekenmix….nadat mijn ouders geweest zijn, staat zowel de voorraad- als de koelkast helemaal vol met lekkere dingen.
Hoewel ik het Duits redelijk beheers en goed kan verstaan, voel ik mij regelmatig Toni Allochtoni. “Waarom spreken ze hier niet gewoon Duits in plaats van dat Muntafunerisch gezwets!”, roep ik als ik weer eens totaal niet begrepen heb waar een gesprek over ging. Echt, ik zou er een nachtje met Andries Knevel voor over hebben om het snel te kunnen verstaan (leen ik ‘m ff van Brigitte Kaandorp). Als ik wist dat het zou helpen, zou ik mijzelf drie weken opsluiten met het boek “Muntafuner Wärter, Spröch und Spröchli”. Dit boek heb ik gekocht om mijzelf het dialect eigen te maken, maar er is geen beginnen aan! “Geduld” schijnt het magische woord te zijn. Althans, dat is wat men mij wijsmaakt. Ik moet gewoon geduld hebben. Als je maar veel de deur uit gaat en onder de mensen komt, ga je steeds meer begrijpen en herkennen. Nou, ik ben benieuwd! Ik hoop het echt, want ik voel mij sinds een jaar behoorlijk verbaal gehandicapt. Een boodschap doen is geen probleem, zolang ze maar niet in dialect gaan vragen of ik misschien moestuintjes wil sparen…..
Mario gaat best lekker voor wat het dialect betreft. Vooral na een avondje slap lullen onder het genot van één, twee of veel bier met zijn brandweerkameraden heeft hij weer een hoop bijgeleerd. Misschien moet ik er de volgende keer ook eerst een Schnapps in gooien voordat ik ga wandelen met de Muntafuner Bäuerinnen. Dan begrijp ik vast ook waar ze zo hard om moeten lachen…
Afijn het resultaat op de balans na ons eerste jaar hier in Schruns is positief. Het gaat goed met ons, we hebben geen spijt en zijn hier nog lang niet uitgekeken.
Onze droom om hier appartementen te gaan verhuren, bestaat nog steeds.
Echter de manier waarop we nu leven, bevalt ons ook erg goed en geeft een hoop vrijheid. Wellicht dat ik in de toekomst weer iets ga organiseren met betrekking tot mindfulness. Als die plannen concreet worden, dan schrijf ik daar vast een keer een blog over. Tot slot laten we alle deuren open en zien we wel wat er op ons pad komt. Belangrijkste is om gezond te blijven. Tenslotte heeft een gezond mens wel duizend wensen en een ziek mens maar één. Nee, deze is niet van mijzelf, maar het is een waarheid als een koe.
Het woord dat mij te binnen schiet als ik het afgelopen jaar in één woord zou moeten omschrijven, zou zijn ‘dankbaar’. Dankbaar dat mijn gezin en ik zo een leuke tijd hebben gehad het afgelopen jaar. En dat in een wereld waar naast alle mooie dingen die gebeuren er ook zoveel ellende heerst.
Onze droom om hier te wonen en te genieten van alles wat dit schitterende land te bieden heeft is al voor de volle 100% uitgekomen. Hoe ons leven verder ook loopt; dit pakt niemand ons meer af!
We gaan dus zeker niet gillend terug naar Nederland. Of we voor altijd in Oostenrijk blijven, weten we niet. Maar dat we hier voorlopig goed zitten, is wel duidelijk.
Allemaal een fijne, mooie zomer gewenst!
Super leuk om te lezen dat jullie de stap hebben gezet en dat het zo goed bevalt.
Nu wij nog!
Dankjewel Hester voor je lieve reactie. Misschien is ook voor jou ‘Geduld’ het magische woord!
Het is nou eenmaal zo dat wanneer je voor jezelf duidelijk hebt dat je het wilt, je eigenlijk ook wilt dat het DIRECT gebeurt.
Helaas werkt dat meestal niet zo. Ook bij ons heeft het nog anderhalf jaar geduurd voor ons huis verkocht werd.
Achteraf prima. Zo kon de omgeving ook aan onze plannen wennen en hadden we tijd om ons vooraf goed te informeren.
Daarnaast was ons zoontje ook wat ouder en hem konden we zo ook goed voorbereiden op wat komen ging.
Kortom: go with the flow! Groetjes
Ik ben ontzettend blij voor jullie. En ja…balen dat jullie gingen maar stoer dat je het hebt gedurfd. En geluk is toch veel belangrijker want hoe ver ben je nou eigenlijk echt weg met whatsapp facebook de telefoon en een vakantie waarin je regelmatig vrienden en familie ziet.
Heb je de koffers al klaarstaan?
Tot gauw!!
Groetjes aan de mannen!
Wat een ontroerend mooi verhaal Annika. Heerlijk dat jullie eerste jaar goed bevallen is. Geniet ervan en op naar een volgend nieuw jaar. Misschien wel in Oostenrijkse knödeltaal (-;
Thx Franca! Leuk om te lezen dat het verhaal wat met je doet.
Het duurde dit keer even voordat ik het naar mijn zin op “papier” had.
Oostenrijkse knödeltaal, ha, ha! die is leuk!
Groetjes!
Wat een leuk verhaal! Ik ken Oostenrijk alleen van vakanties, als kleuter al.Inmiddels zijn we 61 en 65 en hebben 4 kleindochters.Dan is het moeilijker om de stap te nemen en in Oostenrijk te gaan wonen. Maar wat had ik het graag jong gedaan. We gaan eind augustus weer naar het schitterende land! De dochters van de pensionhoudster van toen zijn nu nog steeds onze vrienden. Die gaan we weer ontmoeten.Ik ga altijd verdrietig terug naar ons volle drukke landje met steeds minder natuur. We wonen onder de rook van Rotterdam maar hebben wel plannen om naar Drenthe te gaan verhuizen. Dat zou al een hele verbetering zijn. En zo veel mogelijk in Oostenrijk onze vakanties doorbrengen! Wellicht gaan jullie ooit nog appartementen verhuren en zijn wij jullie gasten! Fantastisch dat jullie daar alle drie gelukkig zijn! Bleib gesund und munter!!
Dag Ria, ik vind het zo leuk om zulke positieve reacties op mijn blog te krijgen.
En zelfs van mensen zoals jij die ik helemaal niet ken, top!
Dat verdrietige gevoel herken ik wel. Als ik dan na terugkomst uit Oostenrijk weer in een lange rij bij de Albert Heijn stond,
verlangde ik terug naar de kleine Spar in een dorp in Oostenrijk.
Nu kan ik wel eens terugverlangen naar het assortiment van de Albert Heijn hoor, ha, ha!
Als je nou weer een keer terugkomt van een mooie vakantie, wees dan niet verdrietig omdat het weer voorbij is, maar lach omdat je het hebt meegemaakt!
Ik wens jullie veel geluk met jullie plannen om naar Drenthe te verhuizen…toch ook een soort emigratie vanuit Rotterdam! Groet, Annika
Hoi Annika,
Mag ik je even complimenteren met je ontzettend leuke schrijfstijl!
Superleuk om te lezen hoe jij ’t vanuit jouwzelf hebt ervaren..en wat heb je veel gedaan al en ondernomen met je man en je zoontje!
Heel leuk was ’t stukje over Toni Alochtoni..haha..ik herinner mij jou altijd met jouw schaterlach!..en ik kan me voorstellen dat jij je ook in je eentje prima vermaakt met binnenpretjes…
Wat mooi om te lezen dat jullie zoontje inderdaad goed ‘fit’ op z’n Engels gezegd in het ‘Oostenrijkse’ en fijn dat hij ’t zo goed oppakt..
Ik vind ’t bijzonder allemaal en lees dus ook dat de warme familieband met je ouders er nog immer is.
Wellicht is dit ook de indirecte voorwaarde, dat je het zo fijn hebt en zo mooi warm schrijft over je leven in Oostenrijk en het diepe vertrouwen wat t uitstraalt.
Ik wens julie veel geluk en lees graag weer verder via FB en blogs hoe het jullie vergaat.
Lieve Groet van Marjolein
Hoi Marjolein!
Complimentjes daar hou ik van hoor, dus dat mag zeker!
Tja…die schaterlach….zelf erger ik mij er altijd ontzettend aan als ik m hoor op een of ander filmpje.
Ik ben ook best benieuwd hoe jouw leven verlopen is sinds we elkaar uit het oog zijn verloren.
In ieder geval pas verhuisd als ik het goed heb gezien op fb. En hoe is het met jouw zus Manon?
Ik vond jullie huis vroeger zo gaaf in Medemblikhof, met een aparte tv kamer! Poe he! En dan jouw slaapkamer, zo mooi en groot. En jij had van alles van Snoopy, ha, ha! Nou, ik dwaal af geloof ik. Leuk om een beetje contact te houden zo en leuk om te lezen dat mijn blog je interesseert.
Groetjes en tot een volgende keer! Annika
Hey Annika,
Fijn om te lezen dat jullie het zo naar je zin hebben. Wij missen jullie wel hoor! Maar we zien elkaar over een paar weken weer…
Ha Marianne!
Ook wij gaan de schade inhalen!
Tot gauw!
Dikke knuffel voor jullie!
Hallo Annika,
Wat een leuke site! eerst al je blogs gelezen.! Ik ken Oostenrijk alleen van een lang weekend. Gekregen voor moederdag jaren geleden.En nu rijden wij er een paar keer per jaar doorheen als we op vakantie gaan naar Nederland. Wij hebben ook de stap gemaakt en wonen al verschillende jaren in Hongarije!Waar de taal echt heel moetlijk is!En inderdaad is het best wennen in het begin.knap dat jullie de stap hebben gezet en erg fijn dat je zoontje Huub met alle veranderingen goed is omgegaan.Ja heimwee kennen we allemaal een beetje wij naar onze familie, Wij zijn nu mijn man is 74 ik ben 65 we hebbeb vierkinderen, vijf kleinkinderen en twee achterkleinkinderen.Met de geboorte van ons laatste achter kleinkind waren wij in Nederland in Januari dat was geweldig!!Wens jullie heel veel succes en ik hoop nog veel van je tbloc te kunnen genieten. En nee we willen nooit meer terug naar Nederland!! Groetjes Anneke
Dag Anneke, tjonge..ik vind het echt geweldig dat er mensen zijn die de moeite nemen om mijn blog te lezen en nog wel allemaal ook.
Dank je voor je leuke en uitgebreide reactie…dat vind IK dan weer leuk!
Goh Hongarije, das ook nie niks. Zo te lezen bevalt het jullie goed aangezien jullie nooit meer terug willen naar Nederland.
Hoewel het ons ook erg goed bevalt, kan ik dat (nog) niet zo stellig zeggen. Ik vind Nederland ook een heel fijn land met weer andere voordelen.
Bovendien kijk ik liever niet te ver vooruit, maar geniet NU met volle teugen!
Groetjes en een fijne voortzetting in Hongarije! Annika
Hoi Annika, wat heb je het weer mooi beschreven. Zo te lezen gaat er een hoop fantastisch goed. Leuk!
Bij je oude werkgever heb ik een nieuwe rol en dat is wel wennen. Ook zijn we privé erg druk…maar twee huishoudens samenvoegen is niets vergeleken met jullie uitstapje.
Fijne zomer!
Jankees
Hey Jankees, wat leuk dat je op mijn blog reageert!
Welke nieuwe rol heb je bij Cito? De hoofdrol?
Uit het feit dat je schrijft dat je druk bent om twee huishoudens samen te voegen, ga ik ervan uit dat je
gezellig met Bettina gaat samenwonen. leuk joh!
Dat is ook een grote stap!
Ik wens jullie een hele mooie toekomst samen met vooral veel lol en in goede gezondheid!Proost!
Doe Bettina de groeten van mij en graag tot een volgende keer.
Groetjes, Annika
Hallo Annika, wij wonen al bijna 17 jaar in Oostenrijk, in Leogang, Salzburgerland! Wij zouden niet meer weg willen, maar dat je dingen mist is normaal, wij zijn in een leeftijd, 69 jaar, dat er Ooms, Tantes, vrienden wegvallen en waar je graag naar begrafenissen zou gaan, maar dat gaat niet altijd! Maar onze dochter woont niet ver bij ons vandaan met haar Man en drie kinderen, die we vaak oppassen, onze Zoon woont in NL in ons mooie Limburgse land, dus wat dat betreft ben je toch vaak verscheurd van binnen, met Verjaardagen en andere bijzondere dingen ! Ga je terug naar NL heb je met je dochter precies hetzelfde ! Maar verder is het heerlijk hier en je kunt inderdaad heel veel doen, wandelen, fietsen, zwemmen, skien heerlijk, dus terug gaan is geen optie! Fijn dat jullie zoontje zich zo goed heeft aangepast ook op school ! Ik wens jullie nog een super tijd in ons mooie Oostenrijk, groetjes van Elly en Jo uit Leogang !
Dag Elly,
Salzburgerland, ook al zo mooi!
Leuk dat jullie het zo goed naar het zin hebben en terug gaan voor jullie geen optie is.
Dank voor de goede wensen en bedankt voor je leuke reactie.
Groetjes,Annika
Lieve alle drie,
je blog gelezen hebbend, overzichtelijk samen gevat, met veel gevoel ,leuk omschreven wathet afgelopen jaar ons allemaal is overkomen.
Het is zoals het omschreven is voor ons allemaal, incl. je zus en zwager, Claudia en Ger, af en toe nog wennen, zoals verjaardagen etc. maar het geeft veel rust dat het jullie zo goed bevalt.Dus volgend jaar weer zo een overzicht.Liebe grusse en kusse, Henk en Ria.
Beste pa en ma! Lieve opa en oma!
Bedankt voor de positieve reactie op mijn blog.
Mijn verjaardag binnenkort kunnen we wel weer ouderwets gezellig samen vieren!
We verheugen ons erg op de tijd binnenkort in Nederland.
Ben trouwens niet van plan ieder jaar een verslag te doen hoor….ik behoor niet tot de Pfaffs…
Nou kanjers, tot gauw!
De garoeten uit heet Oostenrijk! pfffff….zweet…druppel…
Met een dochter die al 24 jaar in Griekenland woont komen jullie ervaringen me heel bekend voor.Heel veel geluk en plezier!
Dankjewel Ben voor je reactie!
Groetjes, ook namens Mario
Hoi Annika,
Ik ben inmiddels al 15,5 jaar in zuid duitsland en heb onsertussen problemen met “hoog”duits. Het dialect versta en spreek ik inmiddels bijna beter als het dialect van nederland waar ik woonde…
Ik wil nooit meer terug verhuizen. Hier is het mooi, kun je skieen enz.
Ik ben helaas niet zo’n goede schrijver als jij…
Groetjes René
Dankjewel voor je leuke reactie.
Ben benieuwd of ik ook ooit zo stellig ga zeggen dat ik nooit meer terug wil verhuizen.
Want hoe goed we het hier ook naar het zin hebben, dat weet ik echt nog niet.
Hartelijke groet, Annika
Ik heb het geluk dat ik hier goed te werken heb en mn werk mn hobby is.
Ik vond nederland te klein en te stressig.
Maar ik mis de friettenten/cafetarias wel. Maar gelukkig brengen mn ouders elke keer weer 80 frikandellen mee en andere typisch nederlandse dingen zoals pannekoekenmix, poffertjesmix enz.
Groetjes René