De laatste tijd staat vooral in het teken van afscheid nemen en dat zal de komende week niet anders zijn. Een laatste werkdag, een afscheidsborrel met collega’s, de laatste dag van Huub op de buitenschoolse opvang, de laatste schooldag en het afscheid nemen van
familie en vrienden.
Maar ook afscheid nemen van spullen, huis, wijk, stad en…land.
Mario en ik nemen vrij makkelijk afstand van materiële zaken en maken dankbaar gebruik van marktplaats. Het inpakken valt dan ook best mee, want we hebben niet veel oude meuk. Maar er zijn ook spullen waar we wel een band mee hebben en die we nu toch om diverse redenen weg doen. Onze antieke linnenkast bijvoorbeeld. Deze kochten we op 11 mei 2005 in Haarlem. De datum weet ik nog, omdat we toen precies vijf jaar getrouwd waren. Hij was eigenlijk te groot om in onze personenauto mee te nemen en zo zat ik dus anderhalf uur met mijn neus tegen de voorruit gedrukt en met mijn knieën in mijn nek.
Dan de kinderwagen van Huub. Deze stond nog op zolder. Al voor zijn geboorte paste hij er niet meer in geloof ik, dus zo goed als nieuw. Vorige week hebben we de wagen voor een klein prijsje kunnen verkopen aan een buitenlandse mevrouw die er ontzettend blij mee was. Dat voelt goed. Opruimen, nog wat geld vangen en iemand anders helemaal heppie de peppie zien vertrekken, fijn.
Ook van Huub zijn speelgoed hebben we het één en ander verpatst. Hij vindt het prima als we maar duidelijke afspraken met hem maken en deze ook nakomen. Van de opbrengst van zijn speelgoed mag hij bijvoorbeeld een deel in z’n spaarpot doen. Zo kan hij over een tijdje (weer) een Lego trein kopen. En we hebben hem beloofd om in Oostenrijk op zoek te gaan naar een leuke nieuwe fiets voor hem (zal wel zo een lekker kek mountain bikie worden). Hoog tijd, want het ziet er niet meer uit! Zo een lange gozer op een veel te klein fietsie, beetje zielig…
Verder heb ik afscheid genomen van mijn piano. Die staat nu ergens in een magazijn met een doek erover tegen eventuele krassen en deuken…hellup!!! Nee, gaat vast goed. We zijn blij dat hij er mag staan. Mijn keyboard gaat wel direct mee naar Oostenrijk. Ik moet nog wel ergens op kunnen pingelen en heb veel zin om weer eens wat tijd aan muziek maken te kunnen besteden. Een nummer één hit scoren staat tenslotte al tweeënveertig jaar op mijn bucketlist, ha, ha. Net als een boek schrijven en een cabaretprogramma maken.
Ik ben ontzettend gek op de humor van o.a. Ronald Goedemondt , Brigitte Kaandorp, Herman Finkers, Theo Maassen, of Jochem Myjer. Ik denk dat ik een avondje theater, cabaret of muziek, naast mijn familie en vrienden het meest ga missen. Ik hou ervan!
Ooit in een ver verleden heb ik samen met een geestelijk gestoorde vriendin (sorry Simone) in een cabaretclub gezeten en hebben we een voorstelling gedaan in het Posttheater in Arnhem. We hadden onder andere een sketch over schoonouders, kinderen krijgen en ik zwom “droog” het podium over op het nummer The Rivers of Babylon (was mijn vriendin nou gestoord of was ik het misschien zelf?)…sloeg gewoon he-le-maal nergens op…heerlijk! ……alleen die zenuwen vooraf waren wat minder…
Op dit moment is Mario in de rouw. Zijn motor is zojuist verkocht en opgehaald. Ja, ja…gisteren besloten we dat het praktischer was om de motor te verkopen en nu is hij al weg. Wat ik voor mijn piano voel, voelde Mario voor zijn motor. Ik heb gelukkig momenteel een LAT relatie met mijn piano en we komen over een paar maanden weer bij elkaar terug. Mario en zijn motor zijn echt uit elkaar. Na twee buikschuivers te hebben gereden, besloten we in 2001 dat het tijd werd voor een tourmotor en sindsdien hebben we veel leuke ritjes gemaakt. Weekendjes door heel Nederland, een tiendaagse rondreis door Schotland en bezoekjes aan België en Duitsland. Sinds de geboorte van Huub heb ik niet vaak meer achterop gezeten. Mario gebruikt de motor wel regelmatig en dat is handig voor mij, want dan kan ik de auto pakken. We zijn daarom van plan een andere te kopen in Oostenrijk. Daarnaast is Oostenrijk ook een prachtig land om motor te rijden. Zou zonde zijn als Mario daar niet van kan gaan genieten.
Er rijden wel een hoop idioten rond in Oostenrijk die denken dat ze om een hoekje kunnen kijken. Zo irritant! Gaan ze voor een bocht inhalen en dan maar hopen dat er niks aankomt, brrrr…
Tja en als het dan mis gaat, dan wordt er op de plek des onheils een kruis met een fotootje gezet en een bossie bloemen. Nou, doe mij die bloemen maar gewoon in de vaas en de foto aan de muur! Stuk gezelliger.
Kan er nu al tegenop zien dat Huub “straks” zijn rijbewijs gaat halen of de motor van papa wil lenen. Volgens mij word ik dan zo een hele irritante overbezorgde moeder die de hele tijd aan Huub z’n kop loopt te zeuren dat hij alsjeblieft voorzichtig doet! Of doe ik dat nu ook al?!
Afgelopen zondag gaven we een klein afscheidsfeestje bij de Sint Jan in Arnhem (al zo’n twintig jaar onze stamkroeg). Niet teveel toeters en bellen, maar gewoon lekker in de ochtend een bakkie koffie drinken en een taartje eten. Het was een gezellig clubje mensen. Mijn vriendinnen hadden een Dirndl voor mij gekocht en die was te leuk om niet gelijk even aan te trekken! Na wat gewurm op de wc en een rits die mij bijna van onder tot boven openreet , zat hij als gegoten. Volgende keer alleen nog twee paar sokken of drie ons kipfilet mee om een uitdagend decolleté te creëren. Best lastig als je deuken hebt in plaats van borsten….
Huub en zijn vrienden hadden het ook erg naar hun zin…. ze waren bezig om een kerkdienst te verstoren! Het Tuig! Op het Jansplein staat de Koepelkerk en deze zat bomvol. Het was tenslotte zondagochtend. Huub en z’n vrienden hadden de achterdeur gevonden met de bijbehorende bel. Dat werd dus belletje lellen!Jammer voor Danny van twee, want die was steeds te laat weg….
Tegen de middag gingen we naar huis met weer leuke nieuwe herinneringen en een doos vol attenties, lieve kaartjes, foto boekjes en kunstwerken. We voelden ons net het bruidspaar!
En nu is het aftellen begonnen. Aanstaande zaterdag gaat Mario samen met Buddy in een gehuurde bus naar Oostenrijk om de spullen te verhuizen. Op zondag komen ze weer terug en dan vertrekken we op maandag definitief met z’n drietjes! Huub en ik blijven dus nog een weekendje langer in Nederland. De laatste nachtjes kunnen we terecht in het huis van opa en oma, dus dat is prettig geregeld. Afgelopen week had ik nog wat leuke afspraken staan.
Met mijn zus op pad geweest naar Zandvoort. Met mijn vriendin Marieke heb ik een wandeling gemaakt in Sonsbeek en afgesloten op het terras van de Paletijn. Wat een luxe om dat te kunnen doen op een zonnige maandagochtend, heerlijk! Woensdagavond nog een rondje door Huissen gemaakt en een biertje gedronken bij Big Fish met Simone (die met die geestelijke beperking) en donderdagavond een hapje gegeten met mijn moeder bij De Klomp in Arnhem. Allemaal (voorlopig) laatste keren.
En zo komt aan alles een eind. Aanstaande dinsdag slapen we voor het laatst aan de Van Ghentstraat, Huub heeft de komende week zijn laatste speelafspraken en vrijdag gaat hij voor het laatst naar school. Maandag vier mei verlaten wij Nederland en trekken de deur achter ons dicht. In Schruns gaat er dan weer een deur voor ons open. Een nieuw begin. We hebben er ontzettend veel zin in. Tuurlijk zijn er soms twijfels, alleen een dooie verandert tenslotte niet meer van mening! Maar we hebben ons anderhalf jaar voor kunnen bereiden en zijn er klaar voor.
Gelukkig hebben familie en vrienden ook de tijd gehad om aan het idee te wennen. Toch blijft ons vertrek voor een aantal niet leuk. Daar voel ik mij wel een beetje schuldig over. Ik maak het iedereen altijd graag naar het zin en hou van gezelligheid. Dat heb ik van thuis meegekregen. En tja, afscheid nemen is nou niet bepaald het toppunt van gezelligheid.
Dus daarom nemen we geen afscheid, maar zeggen we: Tot Ziens!
