Zoals de trouwe lezers van dit blog weten, ben ik met mijn gezin geëmigreerd naar Oostenrijk. Een land dat bekend staat om zijn schnitzels, lederhosen en jawel de vele mogelijkheden om te skiën! Hoewel het integreren vrij voorspoedig verloopt, zijn we natuurlijk pas echt geïntegreerd als we op onze skietjes in noodvaart en vooral heel soepeltjes de berg af suizen, net als alle Oostenrijkers van drie jaar en ouder.
En daar zijn we direct bij de titel van dit blog aanbeland…..HELLUP!!!
Oké, even vooraan beginnen….
Toen Mario en ik elkaar in september 1995 leerden kennen, besloten we met de kerst op vakantie te gaan naar Garmisch Partenkirchen voor een ski vakantie.
Ik had nog nooit geskied, Mario wel en hij zou het mij wel “even” leren…DAT was dus een vergissing. Hierbij een gouden tip: ga je voor het eerst skiën? Neem les! In een klasje of privé. Maar ga niet in de leer bij je vriendje. Natuurlijk had Mario de beste bedoelingen met mij en ik eigenlijk ook met hem, maar er zijn momenten op die berg geweest dat het maar goed was dat ik geen Kalasjnikov bij de hand had. Ik had ‘m vast en zeker gebruikt! Werkelijk, ik dacht dat ik dood ging! Het is dat ik handschoenen aan had, anders hadden de krassen van mijn nagels nu nog in de berg gestaan! In mijn beleving gleed ik bijna de afgrond in en zou dan honderden meters naar beneden storten. In werkelijkheid lag ik waarschijnlijk midden op een hele brede piste, ijzig dat wel, maar van een dreigende situatie was vast geen sprake. Uren heb ik erover gedaan om de Hausberg af te komen. Schouders naar het dal! Schouders naar het dal! Schouders naar het dal! ……ik geloof dat Mario het zo’n 2.087 keer gezegd heeft die dag en ik kon het niet meer horen! Wat nou schouders naar het dal? “Dan flikker ik toch zo die berg af!”, schreeuwde ik woest. Dat onze relatie deze vakantie heeft overleefd is een wonder. Waarschijnlijk had ik andere kwaliteiten waardoor de sfeer nog enigszins in balans bleef.
Zo ongeveer met zonsopkomst waren we vertrokken en toen het alweer donker werd, had ik eindelijk de finish gehaald…..ik was al bang dat we de nacht op de berg bij min twintig moesten doorbrengen.
Afijn, na deze eerste ski vakantie zijn er zo door de jaren heen toch nog een stuk of zeven gevolgd. En ik moet zeggen, de laatste keer in Ski Amadé bij Altenmarkt-Zauchensee, zo’n acht jaar geleden, ging het best goed. Oké, een natuurtalent ben ik niet en van een zwarte piste krijg ik nachtmerries en word ik badend in het zweet wakker, maar de rode kwam ik af en ik had er zelfs plezier in.
Een paar weken geleden hebben we de hele mikmak aangeschaft. Voor ons alle drie nieuwe skischoenen, voor Huub en mij nieuwe ski’s en een gezinskaart voor de kabelbanen…..BLUT! Best fijn dat ik sinds kort een paar uurtjes per week werk in de schoonmaak in een vakantiehuis. Daar kunnen we de ski sokken van betalen, ha, ha!
Afijn, Huub was naar school en Mario en ik besloten om de Golm op te gaan voor een paar uurtjes ski plezier! Nou, gelukkig hebben we de foto’s nog! Althans van mij in de lift op weg naar boven. Toen kon ik nog lachen….
We kwamen de lift uit en we schuifelden richting piste. Een blauwe. Dat moet lukken, dacht ik nog. Fout! Al na de eerst bocht was het lachen mij vergaan. Toen ik daarna ook nog viel en niet overeind kon komen (door rugpijn waar ik al sinds augustus mee worstel) kon ik eigenlijk alleen maar janken. O, wat baalde ik hiervan! De piste zag er weliswaar prachtig uit, goed geprepareerd, het was rustig en er scheen een zonnetje bij, maar de piste was wel erg hard. Het was meer ijs dan sneeuw. Tja en dan slaan bij mij de bibbers toe. Geef mijn portie maar aan Fikkie dacht ik, dit wordt ‘m niet!
Na de zesde bocht had ik het bekeken. Ik lag alweer op mijn gat. O wat voelde ik mij een oud wijf, ver-schrik-ke-lijk! Dit viel zwaar tegen! Ik riep Mario of hij mij even overeind wilde helpen, maar ja, die was al een eindje vooruit geskied en die had natuurlijk niet zoveel zin om weer naar boven te klunen…
Pas toen hij zag dat er echt geen beweging in deze zeekoe zat en ik het hem vijf keer boos en daarna één keer vriendelijk gevraagd had, kwam hij mij uit mijn onflatteuze pose redden.
Ik heb mijn ski’s uitgedaan en ben met het hele handeltje onder de arm terug naar boven geklommen om vervolgens met de lift terug naar de auto te gaan. Geweldige ochtend!
Mijn god wat baalde ik hiervan zeg. Ik had niet gedacht dat het zo slecht zou gaan en ik had mij er op verheugd om lekker met Mario een paar leuke routes te pakken. Maar nee hoor, ik ben een bange poeperd met een hele zwakke rug! Fijne combi! Toch geef ik (nog) niet op. Binnenkort wordt er verse sneeuw verwacht en dan ga vast ik he-le-maal los…
Dan ga ik lekker weer een paar uurtjes op een lichtblauwe piste aanklooien met de pizzapunt en hoop ik langzamerhand weer een beetje vertrouwen te krijgen. Ook staat er in januari een Ladies Week op het programma. Speciaal voor vrouwen inclusief een glas Prosecco en twee uur les per dag. Als ze die Prosecco er dan maar wel vooraf ingooien…scheelt een stuk! Maar daar ga ik alleen aan deelnemen als ik in staat ben om zelf overeind te komen als ik weer eens op mijn gat lig. Komende week nog maar even flink aan de gang met spierversterkende oefeningen voor mijn rug dus!
O ja, en Huub, die gaat gewoon even een hele week skiën met school!
Hopelijk heeft hij het talent van zijn vader, anders wordt het een zware week voor hem….
