AFWACHTEN

Inmiddels heeft er een tweede gesprek plaatsgevonden. Gisteravond om 17.30 uur in “ons” huis met Mario, de makelaar en de verhuurder.
En nu zitten we in de wachtstand…..getver!

Zoals je kunt lezen in mijn vorige blog had Mario afgelopen woensdag een afspraak met de makelaar voor een bezichtiging van het meerpartijenhuis in Hippach (Zillertal).
Dit verliep erg positief. Het viel absoluut niet tegen, wat een ruimte en wat een ligging!
De moeite waard dus om 900 km voor te rijden. Mario stuurde mij s’ avonds de filmpjes en foto’s toe en dat zag er allemaal erg mooi uit. Ook de meubels zagen er prima uit. Keukens en badkamers hartstikke netjes en in nieuwstaat. Het huis is in 2005 gebouwd, dus weinig kans op verborgen gebreken. Mario en ik waren en zijn nog steeds enthousiast.
Toen Mario eindelijk bereik had in zijn hotel in Oberau, konden we gezellig even Face-timen. Eerste keer dat ik dat deed. Leuk hoor, het is net alsof je geen meter van elkaar verwijderd bent. Dit ga ik vast vaak gebruiken in de toekomst. Ik ga mijn familie en vrienden echt wel missen! Maar deze mogelijkheid maakt het wel iets makkelijker. Je kunt elkaar tenminste zien en horen. Voor het ruiken en voelen moeten de techneuten ook maar snel iets bedenken…
Opa en oma kunnen hun kleinkind binnenkort niet meer elke week knuffelen en dat vinden zij, wij en Huub erg jammer! Het missen van vrienden en familie wordt wel het lastigste stukje van ons avontuur.

Ik vroeg Mario of hij nu een duidelijk beeld had gekregen van de kosten, verantwoordelijkheden, termijnen, overname (inventarislijst), energielabel, etc.
Nee, zover was het niet gekomen. Ze hadden alleen het huis bezichtigd en afgesproken dat Mario de volgende dag een lijst met vragen zou mailen. Deze zou de makelaar beantwoorden en terugmailen. Vervolgens werd er dan besloten of er een vervolggesprek zou plaatsvinden.
Mario en ik hebben op woensdagavond een uitgebreide lijst met al onze vragen opgesteld.
Deze mailde ik de volgende ochtend naar de makelaar. In de middag ontvingen we op een groot deel van onze vragen een antwoord. Fijn, dat schoot tenminste op.
Er bleken nog flink wat bijkomende kosten te zijn die dus niet in de huurprijs zaten.
Gelukkig kunnen we daar in ieder geval niet meer door verrast worden.
Wel waren we verrast door de provisie die ineens 33% hoger uitviel…(hebben we iets te enthousiast gereageerd?). Wellicht hebben we iets niet goed begrepen, maar hier moest in ieder geval nog over gesproken worden.
Mario en ik besloten het gesprek door te laten gaan en zo zaten hij, de makelaar en de verhuurder gisteravond om 17.30 rond de tafel.

De makelaar en de verhuurder waren te laat. Mario kon daardoor even spreken met de vrouw van de verhuurder. Zij woont samen met haar man en drie kinderen naast het te verhuren huis. Mario maakte ook kennis met haar kinderen van twee, vier en zes. Als alles doorgaat, zou dat natuurlijk wel leuk zijn voor Huub. Drie buurkindjes, waarvan er één net zo oud is als hijzelf.
Maar zover zijn we voorlopig nog niet.
Inmiddels waren ook de anderen gearriveerd en zouden alle voorwaarden en vragen doorgenomen worden.
Er kwam steeds meer duidelijkheid en het gesprek verliep goed. Een andere partij bleek helaas ook nog steeds geïnteresseerd te zijn. Een Duitser die het huis helemaal wil gebruiken voor verhuur en er zelf niet gaat wonen. Voor hem hoop ik maar dat hij heeft uitgezocht of dit mogelijk is, want dat mag zeker niet overal in Oostenrijk. Ze willen hier namelijk mee voorkomen dat er “spookdorpen” ontstaan. Dat zijn dorpen met vooral vakantiewoningen, waar het in de winter poepie druk is, maar in de andere seizoenen alles leeg staat.
Als Mario het goed heeft ingeschat, lijkt de verhuurder meer te voelen voor ons als huurders.
Hij zag het niet zo zitten als er bijvoorbeeld een groep snowboarders in het huis zou komen te zitten, zonder toezicht. Hij had in het verleden zelf al eens zo’n club over de vloer gehad en dat was geen leuke ervaring liet hij weten. Ze braken de tent af. Goed om rekening mee te houden.
Afijn, alles werd doorgenomen en Mario kreeg voldoende gelegenheid om zijn vragen te stellen.
Ook omtrent de provisie. Au, dat deed pijn. Mario had namelijk zwart op wit dat er twee Brutto Monatsmieten berekend zouden worden en dat waren er nu ineens drie. Het gesprek verliep nu ineens niet zo lekker meer. De makelaar voelde zich aangevallen, vloog in de verdediging en zei dat Mario het niet goed begreep. Mario gaf aan dat ze dit nog maar eens onder vier ogen moesten bespreken (hoe zeg je dat in het Duits??). Het zou een beetje lullig zijn voor de verhuurder om hier te lang op door te gaan. Gelukkig draaide de stemming later weer bij en namen Mario en de verhuurder afscheid van de makelaar. Vervolgens heeft Mario nog een rondje door het huis gedaan met de verhuurder. Volgens Mario had hij een klik met de man. Nadat ook zij afscheid van elkaar genomen hadden, reed Mario terug naar het hotel in Oberau.

En nu? Nu weten we het even niet meer. Beetje anti-climax gevoel. Erg onduidelijk en onzeker.
Afgesproken is namelijk dat de makelaar een huurcontract gaat opstellen en we deze binnenkort ontvangen. Mooi!
Echter, de andere partij, de Duitser dus, krijgt ook een contract aangeboden. Huh?
Zodra we het ontvangen hebben kunnen we er eventueel nog op schieten en vragen stellen. Als we niet akkoord gaan, zijn daar geen kosten aan verbonden, zei de makelaar. Wel liet hij nog weten dat het 600 Euro kost om het door een notaris op te laten stellen. Prima, maar die hoeven wij dus niet te betalen als het niet tot een overeenkomst komt… (toch?)….
En nu zitten we dus in de wachtstand. Moeten we nu blij zijn of niet?
Het begint al een beetje op een aflevering van Ik Vertrek te lijken. En die zijn vaak leuker als er van alles tegenzit, dan dat alles op rolletjes loopt.

Maar wat gaan we doen als we het niet eens zijn met de inhoud van het contract en we niet tot een overeenkomst komen? Dan zijn er inmiddels weer een aantal weken verstreken en komt één mei wel erg snel dichtbij!
Ik neem mij voor om de komende tijd door te gaan met de huizenjacht. Prioriteit blijft om per 1 mei onderdak te vinden. En hoewel er nog een hoop onzeker is, blijven we er redelijk rustig onder.
We zitten tenslotte liever in deze situatie dan dat we al iets gekocht of gehuurd hadden en ons eigen huis nog niet verkocht. Dáár zouden we pas ècht onrustig van worden!

Vandaag trakteert Mario zichzelf op een dagje skiën (hij is er nu toch!) en morgen komt hij weer lekker naar huis. Blijft toch veel leuker dan Face-timen!…naast horen en zien, lekker voelen en ruiken!