ICH HABE ES NICHT GEWUSST…

Hoogste tijd voor een nieuw blog. Tenminste, dat vind ik.
Wat hebben we de afgelopen tijd onder andere meegemaakt? Twee aardbevingen (ja, ja…), een botsing in het dorp tussen een trein en een vrachtwagen (waar Mario voor moest uitrukken met de brandweer), een aanhouding door de politie en een buurtgenoot met een dwangneurose! Maar later meer hierover. Ons leventje gaat namelijk vooral gewoon zijn gangetje. Misschien wel te saai voor een blog. Met deze triggers aan het begin van dit blog, probeer ik ervoor te zorgen dat er toch nog een paar mensen de moeite nemen om verder te lezen….

Mario is flink druk om van alles rondom zijn werk op poten te zetten. Daarnaast zet hij zich in bij de brandweer en voetbalt in twee verschillende teams. Huub gaat goed op school, gaat twee keer per week naar judo en er komt regelmatig een vriendje of vriendinnetje spelen. Mijn dagen zijn ook aardig gevuld met huishoudelijke taken, samen met Huub huiswerk maken en mijn baantje op de zaterdagen. Daarnaast hebben we gelukkig ook genoeg tijd kunnen vrijmaken om te skiën de afgelopen weken. In februari was mijn vriendin met haar gezin hier op skivakantie en hebben we het erg leuk gehad.

Zelf zijn we alweer een tijdje terug van een paar onverwachte, super gezellige en vol geplande dagen in Nederland. Mario wilde graag naar een bijeenkomst van een bedrijf in Nederland en mij leek het dan wel leuk om mee te gaan. Wat vrienden bezoeken, familie spreken en lekker even naar de stad, inkopen doen bij Perry Sport (of als ze het daar niet hebben bij de Aktiesport…), Manfield, V&D en een kopje koffie drinken bij La Place…
Maar ja, Huub moest gewoon naar school, dus dat zat er vast niet in.
Mario ging even langs bij de directrice van school om na te gaan of het misschien toch mogelijk zou zijn om Huub drie dagen mee naar Nederland te nemen. We waren blij verrast toen bleek zij daar geen probleem mee had. Top!
Geweldig om zo onverwacht naar een mini vakantie toe te kunnen leven. Gelijk een lijst gemaakt met inkopen die ik graag wilde doen tijdens mijn verblijf en afspraken gepland met vrienden en vriendinnen, ex-collega’s van Cito en een vriendje van Huub. O ja en een afspraak voor controle bij de tandarts. Ja, ja…ik weet het, die hebben ze ook hier in Oostenrijk, maar bij deze tandarts kom ik al vanaf het moment dat mijn eerste melktand zichtbaar werd en daar hoop ik te blijven komen tot de dood ons scheidt.

We besloten om op dinsdag na schooltijd naar Nederland te rijden. Huub kreeg een tas vol huiswerk mee, maar daar tegenover stonden wel drie extra vakantiedagen, jippie! We vertrokken om 12.00 uur en kwamen om 20.00 bij mijn ouders aan. Tijd voor koffie!
Nadat we gezellig bijgepraat waren, rolden we laat op de avond op onze matrasjes om uitgeslapen aan onze marathon te beginnen. Huub ging op pad met opa en oma, Mario ging bij wat zakenrelaties langs en ik zat om 10.00 in de stoel bij de tandarts. Controlebeurtje, fotootje en een kleine reiniging…ketjing…kassa! Nog geen kwartier in de stoel….dat is dan 73 euro alstublieft. Maar mij hoor je niet klagen hoor! Ben al lang blij dat het allemaal in orde is en ik er als het goed is weer een jaar tegenaan kan. Ik zit toch altijd met enigszins klamme handjes en samengeknepen billen in die stoel en ben blij als hij het hele rijtje gehad heeft en zegt: “nou, dat ziet er allemaal goed uit”. Direct daarna zat ik met een vriendin aan de koffie met door haar zelf gebakken Madeleine cakejes. Het gaat dan echt van rebbelderebbelderebbel….tjonge, wat kunnen wij kleppen zeg!

En zo verliep het zo’n beetje alle dagen. Veel mensen gesproken, gezellige etentjes en borrels en flink inkopen gedaan. Een ochtendje inslaan bij de Action is tegenwoordig echt een uitje voor mij. Tassen vol knutselspullen voor een appel en een ei, geweldig! Om een voorbeeld te geven; terwijl de loom rage in Nederland al maanden voorbij is, kost hier een zakje bij de zogenaamde discount € 2,99 (!). In Nederland wordt het bijna gratis weggegeven omdat niemand meer wil loomen. Verder natuurlijk ook weer even langs Appie Hein voor ontbijtkoek, pindakaas, stroop en sambal badjak. En tot slot nog even snel bij de IKEA een paar kant-en-klaar gordijnen gescoord voor weinig. Vanaf Schruns is de dichtstbijzijnde IKEA toch gauw anderhalf uur rijden. Kortom; we hebben de dagen optimaal benut.

Oké, tijd om terug te komen op de triggers aan het begin van dit blog.
Die aardbevingen vielen reuze mee, maar toch. Tijdens de eerste lag ik al in coma en daarvan heb ik niks meegekregen. Twee weken later was het weer raak. Het duurde maar kort, maar het was wel een gekke gewaarwording.
Eerst schudde de boel langzaam, vervolgens even heel snel en daarna was er weer rust. Tegelijkertijd klonk het alsof er een motor van een vrachtwagen voor de deur stond te draaien. Maar goed, zoals ik al zei, het viel reuze mee en alles staat nog overeind.

Op 3 februari rond acht uur s’ avonds, de dag voor Huub zijn zevende verjaardag, hoorde ik een trein lang toeteren en daarna een doffe harde klap. Huub kwam zijn kamer uitgerend en vroeg: “wat was dat mama?”.
Ik zei dat het klonk alsof er met de trein iets niet goed gegaan was en dat als dat zo was, de brandweerpieper van papa misschien wel in korte tijd af zou gaan. En ja hoor, dat gebeurde ook. Zou wel erg toevallig zijn als dit niet met elkaar te maken had. Mario ging met blote voeten in zijn schoenen en op de fiets (dat is het snelste) naar de kazerne. Op dat moment wist hij nog niet wat er aan de hand was. Hij was op tijd en kon mee de brandweerwagen in waar groene plastic handschoentjes uitgedeeld werden en die zijn niet tegen de kou zal ik maar zeggen. Die worden niet uitgedeeld bij een containerbrandje…. Inmiddels was duidelijk dat het om een botsing tussen een trein en een vrachtwagen ging. Ondertussen zat ik thuis. Mario was rond kwart over acht weggegaan.
Ik wist niet wat er aan de hand was, maar had wel een vermoeden. Als er maar geen doden of gewonden zijn, dacht ik. Omdat ik de volgende ochtend om half zeven op moest besloot ik rond elf uur toch maar naar bed te gaan, hoewel ik best nieuwsgierig was naar het verhaal van Mario. Maar ik kon de slaap niet vatten en zo sprak ik rond één uur Mario alsnog. Zowel de trein als de vrachtwagen hadden flinke schade, maar gelukkig was iedereen er met de schrik vanaf gekomen. De vrachtwagenchauffeur had een rood stoplicht over het hoofd gezien….Tis hier net Almelo: het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen…in Schruns is altijd iets te doen!

Dan nu de kennismaking met de plaatselijke gendarmerie.
Aangezien de judozaal dichtbij is, gaan we vaak op de fiets. Meestal gaat Huub dan achterop, althans tot voor kort……
Want….HET MAG NIET! Wij zijn slechte ouders! Wij zijn onverantwoord bezig! Huub moet met zijn 138 cm in een kinderzitje achterop! Wat?!….Ja, je leest het goed! Toen Mario met Huub achterop naar huis fietste, hoorde hij getoeter achter zich. Hij keek om en zag een politiewagen aan de kant staan. Mario had niet gelijk door dat het voor hem bedoeld was, maar besloot toch maar even te stoppen. Eerst werd Mario erop gewezen dat zijn lamp het niet goed deed. Hij deed het wel, maar knipperde. Oké, prima, daar moet dus naar gekeken worden. Daarna werd hem medegedeeld dat hij moest gaan lopen en wel omdat het niet toegestaan is om een kind zonder kinderzitje achterop de fiets mee te nemen. Nu kent niet iedereen die dit blog leest Huub, maar geloof mij, Huub past echt niet in een kinderzitje! Huub is net zeven jaar geworden, weegt 30 kg en heeft inmiddels schoenmaat 37. Juist, een vriendelijke reus! Om hem in een kinderzitje te proppen…… DAT zou pas gevaarlijk zijn! Afijn, Mario gaf aan dat hij uit Nederland komt en nu in Schruns woont. De politieman keek hem nog eens dwingend aan en herhaalde dat Mario echt moest gaan lopen. “Ja, ja…kein Problem”, zei Mario, ”ich habe es nicht gewusst” …..oeps!
De volgende dag is Mario nog maar even langs het politiebureau gelopen en heeft een en ander nagevraagd voordat het straks bekeuringen gaat regenen. Huub fietst namelijk regelmatig in zijn eentje door de buurt op zijn nieuwe mountainbike. FOUT! Tien strafpunten! Dat mag dus helemaal niet!

Kinderen mogen tot hun twaalfde (!) niet alleen fietsen….. Wat?!…Ja, je leest het wéér goed! Eventueel kunnen ze vanaf tien jaar alleen fietsen, maar dan moeten zij een Radfahrprüfung behaald hebben, een fietsrijbewijs. Zo jammer, want Huub is gek op fietsen. In Nederland fietsten we al vaak samen naar school en dat was een behoorlijk drukke weg. Hij heeft toen al goed geleerd om op te letten in het verkeer. Nu hebben we hem dus verteld dat hij in ieder geval de komende drie jaar niet meer alleen mag fietsen……tranen met tuiten! Rollerskaten daarentegen mag wel……Nou, als ik Huub zie gaan op zijn skates hou ik mijn hart vast, zelfs met de helm op en kniebeschermers om. Dat mag dan weer wel (toch?). Tja, ’s lands wijs, ’s lands eer….aanpassen dus! Komende drie jaar gaan we gewoon lekker vaak met z’n drietjes fietsen.

Tot slot nog even kort aandacht voor onze neurotische buurtgenoot, waarvan ik de naam natuurlijk niet ga noemen! We willen hier tenslotte graag nog een tijdje verblijven in goede harmonie. De buurtgenoot die ervoor zorgt dat Mario en ik inmiddels bij sneeuwvoorspellingen een schietgebedje doen voor een goede nachtrust. Meneer heeft naar mijn idee last van een dwangneurose. Zodra hij sneeuw ruikt, staat hij klaar met zijn sneeuwschep om in actie te komen. De eerste keer dat ik er wakker van werd, was dat nog rond de klok van zes. Dat vond ik al best vroeg, maar oké, het leven begint hier ook vroeg. Winkels als de Lidl en Spar openen hier hun deuren om tien over half acht en bij het Gemeindeamt kun je al vanaf acht uur terecht. Ook de school van Huub begint al om tien voor acht. Nu woont de beste man direct aan de openbare weg en deze wordt altijd prima vrijgemaakt door de sneeuwschuivers en strooiwagens van de gemeente. Om met zijn auto weg te kunnen hoeft hij dus alleen maar een poep gas te geven. Dan zou hij s’ middags, als hij van twaalf uur tot half drie (!) middagpauze heeft, lekker op zijn gemak zijn opritje sneeuwvrij kunnen maken (als het dan al niet weggesmolten is…). Maar dat komt niet op in die rode wollen puntmuts. Het toppunt was toch wel toen ik op een zaterdagochtend om 03.46 uur op mijn wekker keek, nadat ik wakker was geworden van hysterische schepgeluiden en krakende voetstappen in een vers dik pak sneeuw! Het klonk alsof er iemand in onze tuin, onder het balkon een nieuw ski gebied aan het creëren was…. Even dacht ik nog dat ik in een slechte aflevering van Banana Split was beland, maar nee, dit was serious shit! In Nederland zou ik direct in mijn slofjes geschoten zijn en naar buiten gelopen om vervolgens tegen de beste man uit mijn slofjes te zijn geschoten. Hoewel, ook daar zou ik er niet direct op af gaan in mijn negligé-tje en er iets van zeggen, want voor je het weet heb je die schop tegen je kop! Afijn, in plaats van de confrontatie aan te gaan, ben ik maar tot 784 gaan tellen, heb ik drie kopjes thee gedronken en een rondje gezapt langs de meest oninteressante tv-zenders. Vervolgens ben ik maar weer mijn bed ingedoken. Ik ben tenslotte de allochtoon, ik ben hier te gast en ik moet mij dus aanpassen…..althans, dat vind ik. NOG WEL….