EINDELIJK!

Ja, ja…het is zover! Eindelijk! Ons huis is definitief verkocht en we kunnen nu onze plannen doorzetten.
Op 23 oktober 2013 hebben Mario & ik besloten dat we gaan proberen om onze droom waar te maken. En wat is dan onze droom?
Wonen, werken en genieten in Oostenrijk.
We gaan met ons gezin emigreren naar Oostenrijk!
Graag zouden we een appartementenhuis beheren en verhuren aan toeristen. Naast de normale vakantieverhuur, lijkt het ons ook leuk om themaweken te organiseren op het gebied van bijvoorbeeld: mindfulness, vitaliteit, sport (hardlopen of mountainbiken), glas in lood of motorrijden.
Daarnaast zal Mario zijn activiteiten met betrekking tot Mailhouse Rock voortzetten.
Het is onze bedoeling om met de inkomsten uit de verhuur van de appartementen en de winst uit Mailhouse Rock onze vaste lasten te kunnen voldoen en daarnaast voldoende inkomen te verwerven om een prettig leven te kunnen leiden in de door ons zo geliefde natuur van Oostenrijk.
Na 1,5 jaar “zwijgplicht” op mijn werk, kon ik afgelopen maandag eindelijk uit de kast komen.
Over 2 maanden ben ik werk- en dakloos….en toch voel ik mij geweldig! Beetje vreemd, maar wel lekker. Er komen vast en zeker momenten dat ik mij helemaal niet zo geweldig zal voelen, last van heimwee heb en mij misschien afvraag waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. Maar op dit moment heb ik daar allemaal geen last van en geniet ik van alle leuke, overwegend positieve reacties. Mario en ik zijn nu hartstikke druk met het zoeken naar een voorlopige huurwoning per
1 mei a.s. in Oostenrijk en we hebben dus ook helemaal geen tijd om teveel na te denken.
We zitten in een stroomversnelling!

Op 30 december 2014 kregen we het goede nieuws dat ons huis was verkocht onder voorbehoud van het rondkrijgen van de financiering door de kopers en een bouwtechnische keuring. Jippie!
We hadden pas (!) 26 bezichtigingen gehad en ik begon onderhand een schoonmaakfobie te ontwikkelen, maar nog net op tijd was daar de verlossende mededeling van de makelaar.
De champagnefles lieten we echter nog even dicht. Je weet tenslotte maar nooit of er nog een kink in de kabel zit, een adder onder het gras of een lijk in de kast.
Gelukkig blijkt dit achteraf allemaal niet het geval en hebben we op 12 februari jl. te horen gekregen dat ons huis definitief verkocht is. Net op tijd! We gingen namelijk op zaterdag 14 februari richting Oostenrijk om gedurende de carnavalsvakantie maar liefst zeven huurwoningen te bezichtigen.
Met het zoeken van woningen op internet, het in contact komen met de verhurende partijen en het plannen van de bezichtigingen was ik inmiddels al zo’n zes weken zoet geweest. Vooral ook omdat het wel handig is om meerdere bezichtigingen in hetzelfde gebied op dezelfde dag te plannen. Maar ja, dan moeten alle partijen wel willen en kunnen en dat bleek niet altijd even eenvoudig.
Uiteindelijk is het gelukt en hebben we ze alle zeven gezien.
In het midden van de week werden we Mario en ik verliefd op een woning in Leutasch bij Seefeld.
De bezichtiging verliep wat vreemd. In Oostenrijk ontmoet je de makelaar op een of ander duister plekje (in dit geval op de parkeerplaats voor de Spar in Obern). Hier onderteken je dan een “Besichtigungsbestätigung” (unverbindlich und kostenlos). Hierop staan alvast de afspraken vermeld omtrent de huurprijs, grootte van de woning en vooral natuurlijk de provisie van de makelaar, mocht het ooit tot een overeenkomst komen. Er bleken nog meer geïnteresseerden. Een Duits echtpaar, bestaande uit een man en zijn vrouw die volgens ons al de nodige Botox behandelingen had ondergaan. Ze kon niet meer lachen, anders zouden haar lippen scheuren. Geen grappen en grollen dus, want dat wilden we niet meemaken!
Afijn, in convooi reden we richting de woning. Het bleek een meerpartijenhuis te zijn, waarvan inmiddels twee woningen verkocht waren aan Italianen en Duitsers. Het ging ons om de woning op de begane grond met drie slaapkamers, woonkeuken, woonkamer, badkamer, kelder, tuin en wintertuin (serre). Wauw, genoeg ruimte, in een schitterende omgeving, in goede staat en binnen ons budget! Vanuit de tuin wandel je zo een bospad op en anderhalf uur laten zit je aan een koude halve liter met een Tiroler Gröstl en uitzicht over Leutasch. Ik zeg: DOEN!

Huub huppelde rustig met ons mee van vertrek naar vertrek en ondanks dat het voor hem natuurlijk behoorlijk saai was, zijn Mario en ik prima in de gelegenheid geweest om alles te bekijken.

We namen afscheid van Frau Baumann, de makelaar en reden met kriebels in onze buik terug naar ons vakantieappartement. Onder het genot van een bakkie thee besloten we dat we haar graag dezelfde dag nog onder vier ogen wilden spreken. Gelukkig konden we rond 16.00 uur terecht op haar kantoor. Wauw, wat een schitterend landhuis, aan de langlauf loipe!
Ja, zei ze, dat klopt. Ik heb het alleen te druk om ervan te genieten. Sorry, maar ik voelde geen medelijden. Het was ons wel in één klap duidelijk waarom er zoveel provisie berekend wordt. Tijdens ons gesprek gaven wij aan dat wij erg geïnteresseerd waren in de woning in Leutasch en dat we graag een tweede bezichtiging af wilden spreken. Ze nam contact op met de verhuurder om na te gaan of een tweede bezichtiging diezelfde dag mogelijk was. En toen kreeg ze nieuws waarvan ze zelf ook nog niet op de hoogte was. Er was een andere partij op de lijn gekomen die dag. Deze partij wilde het graag kopen van de heer Johann Witting in plaats van huren. Toch konden we gelijk komen om nog een keer rond te kijken want het was allemaal nog niet zeker. Chips! Balen.
Mario, Huub en ik reden er weer naar toe en we gingen goed ons best doen om in de smaak te vallen bij Herr Witting. Huub instrueerde we dat hij zich lief moest gedragen en dat hij iets te snoepen zou krijgen als hij netjes een handje zou geven….(tja, je probeert wat). Het leek erop dat Herr Witting toch wel heel serieus aan het overwegen was om de woning aan ons te gaan verhuren. We kregen zelfs meerdere plattegrondjes mee, zodat we thuis konden kijken of de meubels zouden passen. Ook namen we door wat we over wilden nemen en dat de gordijnen konden blijven hangen. Tot slot kregen we nog een flink aantal cd’s mee met door hem gecomponeerde muziek. “Ich bin ein Componist!” riep hij tussen de bedrijven door. Tot slot vroeg hij nog of wij de woning zouden willen kopen en dat was niet het geval. Wij willen tijdelijk huren om vervolgens te onderzoeken of we in de toekomst een appartementenhuis kunnen kopen en in welk gebied.
Omdat we nog geen zekerheid hadden, lieten we de bezichtigingen van donderdag en vrijdag maar gewoon doorgaan. Jammer, want anders hadden we lekker twee dagen echt vakantie kunnen gaan vieren. Dus reden we op donderdag naar Ellmau en op vrijdag naar Maurach aan de Achensee. Deze woningen vielen helaas tegen.
En zo stonden we aan het eind van onze week weer op nul, want Herr Witting was tot een overeenkomst gekomen met de kopers. Flink balen! Wat nu?

Zaterdag vertrokken we weer richting Nederland. Ik kon mijn gedachten tijdens de terugreis niet stoppen en was de hele tijd bezig om oplossingen te bedenken. Zo nu en dan schoot er een doemscenariootje door mijn hoofd. Uiteindelijk kreeg ik mijzelf weer op de rails met een mindfulness oefeningetje, adem in, adem uit. Een mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest!
En Huub? Hij zat op de achterbank met zijn beer, alle rode auto’s te tellen. Heerlijk Zen.