EEN WOENSDAG

Het is nu woensdagavond en het wordt weer eens tijd om een blog te schrijven, althans, dat vind ik. Maar waarover? We maken zoveel mee. Allemaal nieuwe ervaringen. We ontdekken nieuwe plekken, ontmoeten nieuwe mensen en we leren elke dag de taal een beetje beter. Hoewel, Duits dat gaat wel, maar Montafunerisch is weer andere koek. Je kunt het vergelijken met het Fries in Nederland, nou dan weet je het wel! Maar toch, ook dat gaat lukken.
Het kan zijn dat Huub het eerder spreekt dan wij. Hij poekelt er al een aardig eindje op los. Hij heeft mazzel dat er op de Kindergarten nog een Nederlandse Anne en Christiaan zijn.

Zij wonen hier nu anderhalf jaar en spreken de taal prima. Hoewel het natuurlijk superleuk is dat ze elkaar al helemaal gevonden hebben, hoop ik dat Huub daarnaast ook lekker speelt met de Oostenrijkse kindjes. Volgens de leidsters van de Kindergarten hoef ik mij daar helemaal geen zorgen om te maken. Huub speelt met iedereen. En dat kan ik zelf zien…..ik hoef maar op het balkon van ons huis te gaan staan en kijk zo de speeltuin van de Kindergarten in. Dit heeft zijn voor- en nadelen zal ik maar zeggen. Zo krijg ik dingen mee, die ik helemaal niet wil zien en hoor ik Huub verhalen vertellen op het klimrek waar ik erg om moet lachen. Zo vertelde hij in geuren en kleuren aan Anne dat oma binnenkort kwam logeren en dat zij bij hem op de kamer kwam slapen. Nou en die oma (mijn moeder) dus, die laat scheten joh! riep Huub. Gelukkig allemaal nog in het Nederlands, dus behalve Anne heeft niemand er iets van meegekregen…. Vervolgens hoorde ik Anne ook iets roepen over scheten en familieleden, dus ze stonden weer gelijk.

Inmiddels zijn opa en oma trouwens alweer thuis. We hebben een heerlijke week gehad en wat een geluk met het weer. Iedere avond hebben we buiten gezeten en vaak buiten gegeten. Erg leuk dat ze ons nieuwe leven een weekje hebben kunnen meemaken en dat ze zo van Huub hebben genoten en andersom. Ze hebben gezien dat we het hier naar het zin hebben, dat het goed gaat met ons en dat het hier prachtig is. Vooral mijn vader is helemaal verliefd op de ligging van ons huidige huis en vraagt zich zelfs af of we geen spijt krijgen dat we rond augustus naar het andere huis gaan verhuizen. Zou best kunnen, maar dit huis is gewoon te duur. Des te leuker om er nu vooral van te genieten en fijn dat deze tussenoplossing er is. En hier laat je wat en daar krijg je wat. Op de plek waar het volgende huis staat wonen veel kindjes in de buurt en dat is voor Huub natuurlijk hartstikke leuk en voor mij ook. Want hoewel Huub zich erg goed kan vermaken, voel ik mij ook wel vaak “het animatieteam”. Iedere dag is hij rond half een thuis en op onze huidige plek wonen geen kindjes. Dus ik ga er zeer regelmatig op uit met hem. Alles is nieuw, dus genoeg te ontdekken. We wandelen wat af, maken veel ritjes met de kabelbanen, bezoeken alle speeltuinen, gooien met stenen in de beek, maken post voor z’n vriendjes en vriendinnetjes in Nederland en snoepen van een lekkere Sachertorte of Apfelstrudel. Maar hellup! Er komen maar liefst negen weken (!) zomervakantie aan! Volgens mij ga ik staan juichen als Huub daarna naar school gaat. Ik ben echt helemaal stapel mesjokke op mu kind, maar er zijn grenzen!

Ich brauche auch ein Bißchen ME-TIME!

Over anderhalve maand zijn we als het goed is verhuisd. Binnenkort dus weer de spullen bij elkaar rapen. Er moet weer een busje en hulp geregeld worden voor de verhuizing van de grote spullen vanuit Nederland (jippie, hereniging met mijn piano!). Mario moet weer zijn werkplek opnieuw inrichten en zorgen dat alles werkt. Ook moeten er weer adreswijzigingen doorgegeven worden aan alle instanties etc. en ik ga voor al onze spullen weer een plekkie vinden. Zo blijven we voorlopig nog wel lekker bezig.
Vandaag had ik op mijn programma staan om naar Bludenz te rijden naar het Bezirkshauptmannschaft. Als je namelijk langer dan drie maanden in Oostenrijk blijft moet je een Anmeldebescheinigung aanvragen. Dit moet gebeuren naast de aanmelding binnen drie dagen na aankomst in de plaats waar je gaat wonen.
Het Bezirkshauptmannschaft is gevestigd in een prachtig slot. Het ligt er zo prachtig dat ik onderweg nog een paar foto’s gemaakt heb. Het gaat er allemaal erg relaxed aan toe. Ik werd vriendelijk te woord gestaan, men wees behulpzaam de weg en iedereen wacht rustig zijn beurt af zonder nummertjes trekken.

Drie formulieren rijker verliet ik het pand en omdat ik toch nog ruim twee uur parkeergeld had betaald, besloot ik nog even een rondje door het centrum te maken. Ik heb ontdekt dat ik Bludenz leuker vind dan ik dacht. Er was een kleine markt en het was gezellig druk. Het valt mij op dat hier in de stad ook veel ouderen lopen. Leuk om te zien dat er soms een clubje bejaarden gezellig samen een terrasje pakt, nadat ze groenten op de markt heeft ingeslagen.

Ik had trouwens ook nog een paar ons Fisolen (sperziebonen) gescoord voor weinig. De afgelopen weken ben ik in diverse supermarkten op zoek geweest naar sperziebonen, maar nergens te krijgen. Ja ingevroren of kei duur. Sowieso moet ik met mijn dagelijkse boodschappen nog een beetje de routine vinden. Voorgesneden soepgroenten, nasi- macaroni- of andere groentepakketten kennen ze hier niet (ik heb het tenminste niet gevonden) net als voorgekookte krieltjes of bakaardappeltjes. Inmiddels heb ik wel brood gevonden die we alle drie lekker vinden. Want ja om nou iedere dag Semmeln (broodjes) te eten is wel lekker maar daar zit niks in. Omdat we in dit huis geen vriezer en zelfs geen vriesvakje hebben, haal ik om de dag zo’n groot stevig brood en die we zelf in plakken snijden.
Stroopwafels, speculaasjes, ontbijtkoek, hagelslag of gekleurde muisjes….tja, die missen we.
Hoewel, opa en oma hadden een behoorlijk pakket voor ons meegenomen en eind volgende week komt mijn zus, dus daar stuur ik ook nog maar even een bestelling naar toe. Huub wordt namelijk zwaar depressief als de gekleurde muisjes op zijn….

Vanmiddag ben ik met Huub met de Hochjochbahn naar boven geweest.
Er zat een groepje Brabanders in de gondel. Vijf vrienden die lekker een weekje samen gaan mountainbiken hier in de Montafon. Ik kan nog steeds niet geloven dat waar ik voorheen op vakantie ging, nu woon en op een gewone woensdag van de prachtige omgeving kan genieten. Boven aangekomen ging Huub naar de speeltuin en daar was Marco (een kindje van de Kindergarten). Blijkt dat Marco daar bovenop de berg woont!
S’ morgens brengt mama hem met de auto naar beneden en s’ middags gaat hij zelf met de kabelbaan weer naar huis! Nou dat wil Huub ook wel! Marco is ook zes en net zo groot als Huub. Hij vertelde dat hij al twee wedstrijden met skiën had gewonnen, waarop Huub zei dat hij ook al kan skiën (daar zijn de meningen over verdeeld…).
Omdat het nog steeds mooi weer was, besloten we vanavond de grill buiten aan te zetten. Alweer buiten eten, heerlijk!

Is er dan helemaal niks wat tegenvalt, niet leuk is of waar we heimwee naar hebben? Jawel hoor! Overal is wel wat. Hier krijg je wat, daar laat je wat en ook al zit je in een ander land, je neemt jezelf mee. Dus ook hier heb je wel eens een baaldag. Maar vooralsnog hebben we het hier erg naar ons zin met z’n drietjes. We hebben onze draai al aardig gevonden. Huub heeft ontzettend veel meer vrijheid hier en is een echt buitenkind. Hij heeft al een paar vriendjes en hij heeft zin om na de vakantie naar school te gaan. Voor Mario is het af en toe flink aanpakken. Hij heeft het erg druk met alles op een rijtje krijgen en in de juiste volgorde. Ik realiseer mij goed dat ik momenteel een luxe leventje leid en daar geniet ik dan ook met volle teugen van. We leven een beetje zoals ze dat vroeger in Nederland ook deden. Papa zorgt voor de centjes en mama zorgt voor de rest. Alleen hadden ze toen geen wasmachine, geen afwasmachine, geen droger en een stuk of 7 koters.
Ben ik blij dat de tijden veranderd zijn!
Dit houden we voorlopig nog wel even vol!