VOLL IST VOLL!

En nu wonen we alweer bijna twee weken in Oostenrijk!

Zo ben je in Nederland alles aan het afsluiten en zo ben je in Oostenrijk alles weer aan het opstarten.
We hebben het alle drie tot op heden erg naar ons zin hier in Schruns. We genieten van het uitzicht, de rust, ons fijne huis, de vriendelijke gastvrije buren, het gezellige dorp en alle nieuwe ervaringen.

Voor diegenen die denken dat we nu alleen nog maar met de ballen in de zon kunnen gaan liggen, niks is minder waar! (hoewel de foto’s op facebook misschien anders doen vermoeden…) Vooral Mario is ontzettend druk om van alles uit te zoeken en te regelen met betrekking tot zijn bedrijf. Inschrijven bij de Wirtschaftskammer (Kamer van Koophandel) blijkt ineens niet nodig of toch wel? Onze auto moet ingevoerd en gekeurd worden (terwijl deze voor twee maanden terug nog in Nederland een APK heeft gehad), verzekeringen regelen, zakelijke-  en privé bankrekeningen openen, computernetwerk in orde maken (zodat ik weer lekker kan bloggen…), zakelijke en mobiele telefoons werkend zien te krijgen, bankgarantie aanvragen, energieleverancier contacten, etc .

Eerlijk is eerlijk, ik heb momenteel meer vrije tijd, maar ook ik krijg zeker nog geen eelt op mijn kont van het stilzitten. Zo ben ik onder andere op zoek gegaan naar een nieuwe huisarts. Bij de eerste werd mij vriendelijk medegedeeld dat er een aannamestop van patiënten was.
Mmmmmm….daar kwam even mijn onzekere ik boven, want lag dit nu aan mijn nog gebrekkige Österreichische Sprache en willen ze geen allochtonen in de praktijk of hadden ze inderdaad een aannamestop? Gelukkig kwam het met mijn zelfvertrouwen tijdens het bezoek aan een andere huisarts weer helemaal goed. Huub en ik werden uiterst vriendelijk ontvangen, de assistente schudde ons bij binnenkomst en vertrek de hand en Huub kreeg voor het wachten een leuk autootje cadeau. Zo kan het ook! Mooi, ook weer geregeld. Wanneer papa, mama of Huub etwas passiert, kunnen we nu tenminste ergens terecht. Deze arts zit trouwens bij ons in de straat, zoals bijna alles hier om de hoek zit. Je hoeft bijna nergens de auto voor te pakken. De Kindergarten zit (echt niet gelogen!) op 20 meter afstand. De school op 100 meter, net als de bloemenwinkel, de bakker, diverse restaurantjes en terrasjes. Het Gemeindeamt, de bank, het postkantoor, diverse supermarkten en overige winkels, het is allemaal binnen handbereik. In hetzelfde pand als de Kindergarten, zit ook de Musikverein. Afgelopen weekend was er een feestje in het dorp en vertrok de dorpskapel voor onze deur richting het centrum. Zo gemütlich! Verder wordt er hier veel aan sport gedaan. Er zijn voetbalvelden, een overdekte schaatsbaan, een buiten zwembad, midgetgolf banen, golfbanen en natuurlijk kilometers aan wandel- en mountainbike paden. Om over de wintersport nog maar te zwijgen.

Nadat we maandagmiddag aangekomen waren, besloten we ons de volgende ochtend in te gaan schrijven in Schruns. Onze huurbaas, Herr Bauer ging met ons mee en dat bleek later handig in verband met het veroveren van een plekje op de Kindergarten voor Huub. We hebben trouwens tot op heden niks aan te merken op de snelheid waarmee zaken hier geregeld worden. Nu hebben we ons ook wel goed voorbereid en dat scheelt natuurlijk ook een stuk. Zo hadden we al gelezen dat voor de inschrijving in Schruns onder andere de volgende documenten verplicht zijn; geboorteakten van ons alle drie, bewijzen van uitschrijving uit de gemeente Arnhem, paspoorten en ingevulde Meldezettels ondertekend door de huurbaas. Meldezettels zijn formulieren waarop je je persoonlijke gegevens in moet vullen, of je een vaste verblijfplaats hebt en waar je vandaan komt. De andere formulieren hadden we allemaal al in Nederland opgevraagd en konden we dus zo overhandigen. Daarnaast hebben we ook nog een Verklaring omtrent Gedrag aangevraagd en een uittreksel van de huwelijksakte. Je zult het maar nodig hebben.

In Arnhem moesten we voor het uitschrijven uit de gemeente een afspraak maken. In Schruns loop je gewoon tijdens kantooruren
(7.30 (!) – 12.00 en 14.00 – 16.00 uur) binnen, is er één balie en hoef je geen nummertje te trekken. Na inschrijving kregen we een hand van de medewerker en werden we welkom geheten in Schruns. Allemaal uiterst vriendelijk. Vervolgens gingen we met Herr Bauer naar een ander kamertje in het gebouw, waar ons kort en bondig één en ander werd uitgelegd omtrent  de afvalscheiding. Pffff….nou daar moet je dus wel echt even een cursus voor volgen. Mein Gott, wat een gedoe zeg! Ik heb er na een week al een klein afvalscheidings fobietje aan over gehouden. In onze kelder hebben we zeven dozen staan. Plastik, Glas, Metall, Papier, Karton, Biomüll und Restmüll. Op zich lijkt dat nog best simpel en ik vind het ook echt goed dat hier zoveel aandacht aan geschonken wordt. Echter, de afgelopen week heb ik diverse keren met afval in mijn handen gestaan waarvan ik mij afvroeg in welke doos ik het moest gooien. Vooral het badkameremmertje vind ik vrij ranzig om te scheiden. Moet ik dan de tamponnetjes, make-up watjes uit het plastic zakje gaan plukken en deze bij de Restmüll gooien? En wat te doen met het papieren doosje waar de tube van de tandpasta in heeft gezeten?….huppekee, ook tussen de met bloed gedrenkte pleisters van Huub vandaan grabbelen en in de papier doos…brrr. Kortom: daar moet ik nog even een fris, doch praktisch systeempie voor bedenken. Is voor de portemonnee ook wel nodig, want voor de Restmüll betaal je 4,30 euro per zak van 55 liter. In Nederland gooiden we wel vijf van die zakken per twee weken weg in de grijze bak. Na al het scheiden houden we hier denk ik één zak per twee weken over. Goed bezig dus!

           

Met een cursusboek in handen over de afvalscheiding vertrokken we vervolgens samen met Herr Bauer richting de Volksschule om Huub voor te stellen en in te schrijven. Hij kent de directrice van de school goed. En ook hier werden we vriendelijk ontvangen ondanks het feit dat ze al een andere afspraak had. We kregen toch de gelegenheid om haar even te spreken en maakten een afspraak om donderdags terug te komen. Ze adviseerde ons daarnaast om even langs de Kindergarten te gaan omdat Huub daar wellicht tot aan de zomervakantie terecht zou kunnen om zo spelenderwijs de taal te leren. Onze huurbaas liep mee omdat hij ook daar een paar mensen kende die voor ons iets zouden kunnen betekenen. Fijn hoor, dat hij dit zelf allemaal aanbood. Scheelt een hoop tijd.

We kregen echter te horen dat er geen plek was en er werd letterlijk gezegd: leider, aber voll ist voll!…oeps, weten we ook eens hoe dat voelt! Kinderen zijn in Oostenrijk echter verplicht om vanaf hun vijfde verjaardag gedurende vijf ochtenden per week naar de Kindergarten te gaan. De mevrouw zei dat er misschien bij één van de andere twee locaties wel plek zou zijn. Maar ja, dat is natuurlijk wel jammer als er één op 20 meter afstand zit. Herr Bauer had een idee. Hij kende een mevrouw die misschien wel iets voor ons zou kunnen regelen. We liepen samen naar het hotel waar zij woont,  maar ze was helaas niet aanwezig. Herr Bauer vroeg aan de receptioniste of zij aan de mevrouw wilde vragen even contact met hem op te nemen. En ja hoor, s’ middags kregen we een telefoontje dat Huub toch terecht kon bij de Kindergarten bij ons op de hoek en dat we de volgende dag even  langs konden gaan om kennis te maken. We vragen niet hoe het kan, maar profiteren ervan!

De Kindergarten ziet er zo leuk uit! Het ligt lekker vrij, met een ruime buitenplaats met gras, bomen, hutjes, fonteintje, moestuintje, blote voeten paden, zandbak, glijbaan, schommels en picknick banken. Binnen is er ook van alles te doen, tot aan een kinderwerkbank aan toe, waar ze lekker kunnen timmeren.

Toen ik er op maandagochtend na moederdag de inschrijfformulieren ging inleveren, zaten alle moeders buiten in de zon aan gedekte picknicktafels te genieten van een gezellig uitgebreid ontbijt. Dit doen ze blijkbaar ieder jaar op de maandag na moederdag. Iedereen neemt iets mee en de kindjes maken iets moois voor hun mama’s. Moet je in Nederland eens mee aankomen! Bijna alle vrouwen werken. Als je in Nederland al zoiets wilt organiseren, kun je dat het beste op de woensdag of de vrijdag doen. De meest gewilde vrije dagen in de week. Hier in Oostenrijk zijn veel moeders huisvrouw.
En ja, ik heb voorlopig ook het vakje Hausfrau aangekruist op het inschrijfformulier bij het beantwoorden van de vraag wat mama beruflich macht….

Huub heeft deze week nog vakantie en dus kunnen we onze kabelbaankaarten goed benutten. Voor hem hoefden we zelfs geen kaart te kopen omdat hij in 2009 geboren is en daarom nog als Bambini gezien wordt,  huh….totdat ze hem zagen! Op onze vraag aan Huub of hij het leuk vindt in Oostenrijk, antwoordde hij: “ja, echt wel! Kan ik lekker vaak met de kabelbaan!…daarom wilde ik graag in Oostenrijk gaan wonen en dat doen we nu dus ook hé mama!”. Hij is vanaf het begin dat we hier zijn voornamelijk enthousiast en we hebben hem nog niet kunnen betrappen op heimwee gevoelens. Zijn vriendjes mist hij wel, maar hij wordt er niet verdrietig van. Sommige hebben we al een kaartje gestuurd, anderen een app-je met foto en/of geluidsfragment. Het is erg leuk voor hem om op deze manier contact met zijn vriendjes te houden. Op de Kindergarten schijnen nog twee Nederlandse kindjes te zitten. Die kennen inmiddels de Oostenrijkse taal al en dat kan wel eens handig zijn voor Huub…heeft hij zijn privé tolken. En zo gaat Huub maandag voor het eerst naar de Kindergarten. Hij heeft er zin in!

Mario en ik hebben het er zo nu en dan over dat het best gek is dat we ons vanaf dag één thuis voelen en nauwelijks hoeven te wennen. Het huis bevalt ons erg goed. Het is lekker ruim, heeft gezellige ruimtes, het is rustig, prachtig gelegen grenzend aan een sportveld van school met uitzicht op de bergen en vlakbij alle voorzieningen. Op nog geen twintig meter afstand starten diverse wandelroutes en ook binnen een poep en een scheet zit je op een gezellig terras aan een koud biertje. Natuurlijk voelt het nu ook nog wel een beetje als vakantie. We zijn benieuwd wanneer dat gevoel verdwijnt. Het is een totaal ander leven dan in de van Ghentstraat in Presikhaaf. Ook al hebben we daar zeker de eerste jaren prima gewoond, we zouden er niet meer terug willen. Als je daar de voordeur achter je dichttrekt sta je gelijk in de drukte en moet je de rust echt opzoeken. Dat deden we ook regelmatig op bijvoorbeeld de Posbank of de Veluwe en dat was ook altijd genieten. Ook weekendjes weg naar Limburg, Noord-Holland of Groningen, het is allemaal mooi. Nederland is een prachtig land met goede voorzieningen, veel mogelijkheden en een afwisselend landschap.
We zijn dan ook niet vertrokken uit Nederland omdat we het geen fijn land vinden, maar we zijn naar Oostenrijk gegaan voor de bergen, de rust en de gemütlichkeit. Tot op heden lijkt het te voldoen aan onze verwachtingen. Doordat we op diverse manieren nog veel contact hebben met familie en vrienden, voelt het niet alsof we heel ver weg zijn en hebben we daarom waarschijnlijk ook geen last van heimwee. Maar dit kan natuurlijk zomaar ineens toeslaan. Leuk vooruitzicht is dat opa en oma ons over een paar weken op komen zoeken en een paar weken later mijn zus en zwager. In augustus gaan we zelf waarschijnlijk richting Nederland om onze spullen voor de verhuizing naar ons definitieve huis op te halen en plakken we er misschien nog een weekje Nederland aan vast. Eerst nog maar even flink genieten van het voorjaar, want de weken gaan zo wel heel erg snel!