GELUKT!

Jemig de pemig, mozes kriebel, deze trein gaat wel heel erg snel!
Zo ben je tot over je oren verliefd op een huisje in Leutasch, vervolgens hebben we onze buik vol kriebels van een prachtig meerpartijenhuis in het Zillertal en inmiddels hebben we twee mondelinge toezeggingen tot twee huizen in Schruns. Onderdak per 1 mei a.s., het is gelukt!

Eerst mijn vorige verhaal even afronden.
We waren dus in afwachting van een contract met betrekking tot het pand in Hippach, het Zillertal.
Die ontvingen we afgelopen dinsdag. Ons gevoel werd nog eens bevestigd. Wat een ontzettend nare man is die makelaar. Hij heeft gewoon niet geluisterd. Het contract leek wel een invuloefening. Op de plaatsen waar bedragen zouden moeten staan, stonden puntjes (was het de bedoeling dat we zelf een leuk prijsje in zouden vullen?). In plaats van dat het contract per 1 mei in zou gaan, stond er per 1 april en in plaats van een contract voor drie jaar had hij er ingezet voor vijf jaar.
Waar was die man met zijn gedachten tijdens het gesprek met Mario en de verhuurder?!
Wat ons vooral heeft doen besluiten om dit contract niet te ondertekenen zijn de vele bijkomende kosten. Voordat Mario besloot om het pand te gaan bezichtigen in Hippach, was ons medegedeeld dat de pachtprijs inclusief Betriebskosten zou zijn. Deze pachtprijs was al behoorlijk hoog, maar volgens ons was het op basis van de informatie die we op dat moment hadden wel de moeite waard om te gaan kijken. Nu blijken er naast de Betriebskosten nog gemiddeld zo’n 6.000 Euro aan extra kosten per jaar bij te komen….huppekee, weer 500 EURIE extra per maand…..
Om die op te kunnen brengen moeten er weer heel wat extra overnachtinkies geboekt worden!
Na lang wikken en wegen en een paar wijntjes verder hebben Mario en ik besloten om dit treintje aan ons voorbij te laten gaan. Onze droom moet geen nachtmerrie worden!
Omdat 1 mei al rap dichterbij komt, hebben we maar weinig tijd om te treuren. Of zoals Herman van Veen in zijn liedje zingt: we moeten rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan!

(Dit wordt het dus niet! Helaas hagelslag!)

Ik herken mijzelf de laatste twee weken nauwelijks terug. Normaal vergeet ik zelden iets, maar sinds kort is het echt bar en boos. Laatst stond ik met Huub bij het zwembad…..zwemspullen vergeten!
De week erop gelukkig alleen zijn handdoek!
Afgelopen woensdag ging ik met hem naar de bibliotheek om zijn boeken terug te brengen….je voelt hem al….boeken vergeten! Donderdagochtend kom ik beneden, blijkt dat ik de avond ervoor de kaas op het aanrecht heb laten liggen en deze dus vergeten ben in de koelkast te leggen, toedeloe in de afvalbak ermee! Vandaag boodschappen gedaan en omdat Huub morgen voor B af mag zwemmen hebben we afgesproken om morgen pannenkoeken te eten. En ja hoor, morgen kan ik dus weer naar de Appie, want ik heb alle boodschappen in huis, behalve de pannenkoeken, hellup!!! Echt niks voor mij dit! In Mario zijn termen; mijn hersenen hebben een overload. Komt vanzelf weer goed volgens hem.
Vanavond maar eens een extra lange mindfulness oefening gedaan, want volgens mij moet ik mijn concentratie en dus mijn aandachtspier maar weer eens even flink trainen. Strijkbout en gasfornuis komende tijd maar extra checken voordat ik de deur uit ga…

Helemaal onverklaarbaar is mijn (hopelijk) tijdelijke aanval van dementie natuurlijk niet, want tjonge wat komt er een hoop bij kijken! We ontvangen veel leuke reacties. Echt leuk om te zien en te merken dat mensen oprecht geïnteresseerd zijn in onze plannen. En tegelijkertijd denk ik; “ach, zo speciaal is het nou ook weer niet”, er zijn wel meer mensen die emigreren en die nog veel verder weg gaan dan wij en veel interessantere dingen gaan ondernemen.

Drie weken geleden tijdens de carnavalsvakantie hebben we twee huizen bekeken in Schruns (Vorarlberg). De eigenaren van deze huizen hadden ons zelf benaderd nadat wij een advertentie op de lokale website hadden laten plaatsen door het Gemeindeambt. We hadden hierin aangegeven waar we naar op zoek waren, per welke datum en er ook een maximum prijs bij vermeld.
Toen we bij het eerste huis aankwamen kreeg ik direct hartkloppingen. Maar dit is toch boven ons budget? Een mooie “Doppelhaushälfte”, met voor- en achtertuin, garage en volledig onderkelderd in een rustige omgeving net buiten het centrum van Schruns. Joepie, hier zou Huub lekker kunnen rondfietsen, school om de hoek en vooral in een prachtige omgeving! Hebbuh!
De vrouw des huizes leidde ons rond door het tot in de puntjes verzorgde huis en daarna namen we plaats bij de Kamin in de woonkamer aan zo’n typisch Oostenrijks ronde hoektafel, hè gesjellig!
Bakkie thee erbij en lekker in het Duits poekelen over koetjes en kalfjes. Inmiddels was ook de heer des huizes gearriveerd en ook hij schoof gezellig aan.
Nadat we leuk hadden zitten praten over van alles en nog wat, toch maar even het onderwerp aangesneden waar we uiteindelijk voor kwamen. De prijs bleek inderdaad hoger dan we aangegeven hadden en ook per 1 mei zou niet gaan lukken. De mensen laten een appartement bouwen en deze is waarschijnlijk rond augustus klaar.
Jammer, maar dit was niet handig en Mario en ik besloten dit huis uit ons hoofd te zetten.
Toen we terug waren in Nederland ontvingen we nog een erg vriendelijke mail van dit stel met de mededeling dat als we in Schruns zouden gaan wonen, we zeker nog eens bij hun op bezoek moesten komen.
S ’middags bezochten we het tweede huis. Zo hé, wat een ruimte! Dit zou ook wel eens ver boven ons budget kunnen zijn en zo veel ruimte hebben we op zich helemaal niet nodig. Maar goed, we mogen er toch vanuit gaan dat de eigenaar onze advertentie goed gelezen heeft. Waar het steeds mis gaat weten we niet, maar ook in dit geval bleek de huurprijs nogal ver van die door ons gewenst te liggen.
Wederom jammer, maar we moeten wel reëel blijven. En ach, het was februari, dus we hadden nog even. Net als in de schoenenzaak; we kijken nog even verder!

Afgelopen woensdag, een kleine maand en een flink avontuur verder, besloten we toch nog maar eens contact op te nemen met de eigenaar van het eerste huis in Schruns. In de mail vroegen we of hij ons kon garanderen dat we per september in het huis zouden kunnen en wat de bijkomende kosten bovenop de huurprijs zijn. Hierop kregen we een heel vriendelijk en vooral duidelijk antwoord. Per 1 september was geen probleem en hij deed er een opsomming bij van de kosten en die vielen ons mee. Tevens gaf hij aan dat hij het graag aan ons zou willen verhuren.
En staan we een aantal telefoongesprekken later op het punt om op korte termijn een huurcontract te ondertekenen. In ieder geval per 1 september onderdak en wellicht kunnen we al eerder in deze woning.

(yes, gelukt! Per 1 september wordt dit ons thuis!)

Nu nog 1 mei tot 1 september overbruggen…
Daarvoor hebben we de eigenaar van het tweede huis nog maar eens benaderd en hem een voorstel gedaan voor een tijdelijke huurovereenkomst. Hij had namelijk aangegeven dat hij het huis van zijn ouders had geërfd en het aan toeristen verhuurd werd. Maar hij had niet zoveel zin meer in het iedere week schoonmaken van de kamers. We lieten hem weten dat we de woning graag voor minimaal drie maanden wilden huren en voor een vaste huurprijs. Vervolgens zijn ook daar nog wat telefoongesprekken overheen gegaan, maar inmiddels heeft ook deze meneer ons mondeling toegezegd dat hij akkoord gaat.
Kortom: het is gelukt!

We kunnen het bijna niet geloven! Binnenkort wonen we dus echt in Schruns in Vorarlberg!
In het gebied waar we al een aantal keren op vakantie zijn geweest.
Ik heb al gekeken op internet en uitgezocht wat een seizoenkaart kost voor de hele familie voor de kabelbanen. Geen drol, dus Huub gaat he-le-maal aan zijn trekken komen deze zomer!
En toch vertel ik hem dat nog even niet…..eerst maar eens de contracten ontvangen en ondertekenen.